Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Λίστα Δώρων


Ναι, ναι είναι Χριστούγεννα, όπου να 'ναι θα ηχήσουν κι οι καμπάνες - σώπα. Φέτος, όλα κι όλα, παράπονο δεν έχω, ο Άγιος Βασίλης ή πιο διαδεδομένα Santa Claus μας κέρασε σούπερ μποναμά. Εξόν των καθιερωμένων ελαφακίων για τους απανταχού Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες κοκ μας έφερε ύφεση, πειρατίες, δολοφονίες, προϋπολογισμούς - ουουου! το αγαπημένο μου-, πορείες. Φυσικά, τέτοια γενναιοδωρία μπορούσε να ανταμοιφθεί από εμάς(;) μόνο με ίσης αξίας βεγγαλικά και βαρελότα, γι'αυτό σαν καλοί Χριστιανοί και πολίτες φωτίσαμε όοοολη την Αθήνα και την Ελλάδα με τον παραδοσιακό και φτηνό - χαλεποί καιροί- τρόπο: την κάψαμε. Ίσως, να το παρακάναμε βέβαια με τις δοξασίες και τους εορτασμούς όταν "ανάψαμε" το δέντρο στο Σύνταγμα, άλλα έτσι είμαστε εμείς, large, άσε που μες στη νύχτα πού θα προσγειωνόταν ο Άη Βασίλης; Στο ελικοδρόμιο του Attica; Τέτοια ώρα είναι κλειστό.

Μέρες που είναι νιώθω την κατάφορη κοινωνική αδικία. ΣΥΝΕΧΩΣ, μας κάνουν δώρα- και μόνο η παρουσία τους είναι χαρά Θεού- οι ιθύνοντες αυτού του κόσμου κι εμείς ίδιοι ο Grinch έτοιμοι να χώσουμε το κεφάλι μας στο χώμα και να τους αφορίσουμε σαν καραγκιόζηδες, αλήτες, μαφιόζους και ανίκανους για οτιδήποτε. Αμάν πια, φτάνει. Μην είσαι ακατάδεκτος κοσμάκη, γιατί στην πατρίδα μου τους ακατάδεκτους τους πυροβολούν [η πατρίδα μου είναι η Κρήτη, προς αποφυγή παρεξηγήσεων].

Οπότε, όταν σου κάνουν ένα δώρο το πρέπον και το κατα savoir vivre λέει να το δεχθείς, να πεις κι ευχαριστώ και να ανταποδώσεις. Κι αφού είσαι της τελευταίας στιγμής και πιθανότατα να μην έχεις βγει καν να ψάξεις ιδού οι προτάσεις δώρων που θα ξετρελάνουν τους παραλήπτες τους. Είναι και σε προσιτές τιμές και ονομαστικά:

Κώστας Καραμανλής, Πρωθυπουργός [εν ανενεργία]: Μπορεί ο Σάντα να προνόησε και να 'φερε το ελαφάκι στον Κωστάκη, αλλά μην ανησυχείς. Κατά τις προτροπές του Αλέκου Αλαβάνου παρ'του ένα Playstation Portable για να παίζει με τα ΜΑΤ και τις δύσκολες ώρες της Βουλής.

Γιωργάκης Παπανδρέου, Πρόεδρος του ΠαΣοΚ [και wannabe, on-hold Πρωθυπουργός]: Επίσης, ο Σάντα προνόησε για τον εύγλωττο, δίγλωσσο Πρόεδρο και πήρε ένα ελαφάκι και στο Γιωργάκη, αλλά και πάλι εδώ είμαστε εμείς. Πάρε ένα αγγλο-ελληνικό λεξικό junior από τις εκδόσεις Φυτράκη για να μπορεί το παιδί να συνεννοείται και με τον υπόλοιπο-ελληνόφωνο-κόσμο. Πού να τρέχει τώρα στις λαϊκές με μεταφραστή τον Παπουτσή; He would definately not fancy.

Αλέκα Παπαρήγα, Πρόεδρος του ΚΚΕ [και αιώνια αντιδραστικιά στις κυβερνητικές πολιτικές]: Εδώ ο Αη Βασίλης μας την προσπέρασε, μιας και είναι άπιστη οπότε πρέπει να πάρει δύο δώρα. Ως γνωστή γκαντζετού, δε θα μπορούσε να μείνει χωρις iphone 3G και έτσι μπορεί να μας κρύφτηκε αλλά εμείς ξέρουμε ότι πλακώθηκε με τον παπά στη Λάρισα για το ποιος θα το πρωτοπάρει. Ένα προστατευτικό οθόνης λοιπόν θα ήταν σίγουρα ότι πρέπει. Και για να μη μείνει παραπονεμένη, μια δερματόδεματη έκδοση Του Κεφαλαίου του Μαρξ θα της έρθει κουτί- αφού το το προηγούμενο αντίτυπο το πήρε η κόρη όταν έφυγε για σπουδές στην Αμερική.

Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος του Συριζα [και πρώην κουκουλοφόρος]: Το έτερον ήμισι του Προέδρου το ΠαΣοΚ σίγουρα δε θέλει τίποτα για τα Χριστούγεννα - τα έχει όλα ως γιος εργολάβου - αλλά το κατιτίς το συμβολικό το έχουν όλοι ανάγκη. Ένα άδειο, επιπλατινωμένο δακρυγόνο και μια σατέν κουκούλα για διάκοσμο στο καινούριο του γραφείο είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο. Α, και μια μολότοφ για πρες παπιέ.

Αλέκος Αλαβάνος, πρώην Πρόεδρος του Συριζα[και wannabe κουκουλοφόρος]: Ο Άγιος Βασίλης των κουκουλοφόρων και κύριος μέτοχος των λατομείων του Λαυρίου για να μη μείνει παραπονεμένος και φέτος ξέρουμε ότι πάνω από όλα θέλει την αλλαγή του πολιτεύματος και μ'ένα στόμα μια φωνή να φωνάζουμε όλοι "κάψτε τη δεξιά, δώστε το Αιγαίο, τη Μακεδονία και ό,τι άλλο προλαβαίνετε, όχι βία, μοιράστε στον κόσμο τις περιουσίες του υπόλοιπου κόσμου" αλλά επειδή έχουμε και φαρυγγίτιδα και πού να τρέχουμε μες στο κρύο το πολύ-πολύ να του πάρουμε εισητήρια διαρκείας για τη γραμμή του μετρό από Κουμουνδούρου- ΓΑΔΑ για τις μέρες των επεισοδίων.

Γεώργιος Καρατζαφέρης, πρόεδρος του ΛΑΟΣ [πρέσβης του Λιακόπουλου στη Βουλή]: Δεν ξέρουμε αν ο πρόεδρος λαμβάνει προσωπική πρόσκληση από τον Άγιο Βασίλη για να τον υποδεχθεί στο σπίτι του στην Λαπωνεία- Καισάρια πάντως εμείς δε θα τον αφήσουμε παραπονεμένο. Θα εισηγηθούμε να αναλάβει ένα απ' τα παραιτημένα υπουργεία για να μπορεί να πει και πάλι με παράπονο: "χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη, χαθείτε από χέρι κι ας ειν' και δεξιό".

Γιώργος Βουλγαράκης, πρώην υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας πρώην υπουργός Πολιτισμού[πρώην γενικότερα]: Ο πρωην αν και σίγουρα έχει προβλέψει οικογενειακώς να εξασφαλίσει το δώρο Χριστουγέννουν για όλα τα χρόνια που θα'ρθουν σίγουρα θα εκτιμούσε μια συμβολική εικόνα του Αγίου Εφραίμ. Χωρίς απόδειξη παρακαλώ.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

ΤΥΦΛΑ ΝΑ ΧΕΙ Ο ΓΚΟΥΣΚΟΥΝΗΣ








Η γενιά του καναπέ, του pro,του Ίντερνετ, του καφέ γινέται και γενια του safe sex; Ή απλά είμαστε ένα μάτσο ανώμαλοι που γουστάρουμε να βλέπουμε τον κώλο μας(;) στα monitor.


'Ντάξει προσβολή της δημοσίας αιδούς δεν το λες, αλλά ούτε και public affection που σου ανεβάζει τη λίμπιντο. Μάλλον το λες couch potato κατάσταση και εισαγωγή σε μια νέα τάξη όπου ακόμα και το σεχ, το οποίο είχε πολλαπλό ρόλο/μπαλαντέρ (να χάνεις κιλά, να γνωρίζεις κόσμο, να σε βγάζει απ' την κατάθλιψη και να απασχολεί δημιουργικά το χρόνο σου εν πάσει περιπτώσει), πλέον είναι ανακινείστε-ψεκάστε-τελειώσατε. Έρευνα λοιπόν, απέδειξε πως το 20% των νεανίων μας και 33% των 20άριδων έχουν “ανεβάσει” γυμνές φωτογραφίες τους, ενίοτε και βίντεο, στο Ίντερνετ. Βέβαια, όταν ερωτούνται γιατί, απαντούν ότι είτε έχει σχέση με τον εκάστοτε γκόμενο/α είτε με τον επίδοξο, online γκόμενο/α ή ότι απλά, αποτελούν προϊόν ανακύκλωσης μεταξύ φίλων. Ναι, δεν υπάρχει κώδικας κυριών πια, they just kiss and tell. Ανάμεσα στο youtube, το facebook- πιπέρι...-, τις σειρές που δεν κρατιέσαι να μη δεις το καινούριο επεισόδιο λεπτά αφού προβληθεί στην Αμερική και το κουτσομπολιό σε msn, chatroom και τηλέφωνο ταυτόχρονα, για το αν η Jennifer είναι κα*΄λα ή όχι στα 40 πού να χωρέσει και σχέση; Φαστ-φουντ τύπου ξεχαρμάνιασμα λοιπόν με την Πίτσα- και τη πίτσα στο άλλο χέρι για διπλή απόλαυση-, τη Λίτσα, τη Κούλα, τη Σούλα και άλλες λολίτες “κοντά στην περιοχή σου”. Και για τις κοπέλες, ο 2big4you, ο γλυκούλης”, ο “λατρεύω-τα-τακούνια-σου” και ο “μόνο-αν-είσαι-παχουλή” υπόσχονται να σου χαρίσουν νύχτες-στιγμές-10 λεπτα έστω, γεμάτες τρέλα, φωτογραφίες και πρόστυχα βίντεο.


Και μετά, άσε το Φρόυντ και το Γιούνγκ να ψάχνονται για την ψυχολογία του έρωτα και τα καταπιεσμένα σου συναισθήματα.


Αλλά, για μην κατηγορούμε συνεχώς τη νέα γενιά ως αντιρρησίες, αλήτες και νόμους 4000- γιαούρτωσα τον καθηγητή μου- για θυμήσου το φημισμένο ταξίαρχο που μόνο πανώ δεν είχε βάλει με τον κώλο του γυρω απο το κοκκινο στρινγκ. Να του πάρουμε κι ένα σουτιενάκι τώρα που είναι στη μόδα.


Μην τρελαίνεσαι Έλληνα πατέρα, δε πρόκειται να βρεις την κόρη σου στα επίμαχα site. Εκτός κι αν θυμασαι ό,τι birthmark και τατουάζ έχει.


ΥΓ: Το American Pie – θυμάσαι τη σκηνή δε μπορεί – ήταν μόνο η αρχή.

ΥΓ2: Έχει βγει πορνό για iphone και όχι δε θα σου δώσω τη διεύθυνση του site – την ξέρεις.

ΥΓ3: Το κειμενο ειναι με αφορμη το ποστ στο yupi.gr .


Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Το ημερολόγιο μιας τρελογκόμενας


Κεφάλαιο ΙΙΙ: Σκυλάκι του καναπέ VS κοπρόσκυλου

Συμπαθητικά τετράποδα δε λέω. Οι καλύτεροι φίλοι του άντρα λέει μια εγγλέζικη παροιμία- και δεν το λέει τυχαία.

Πολλές ράτσες για να διαλέξεις, αγαπητή αναγνώστρια. Πολλά χρώματα, από πολλές περιοχές, με πολλές τιμές, με πολλά μεγέθη, με διάφορες προτιμήσεις, με διάφορες συνήθειες- ό,τι γουστάρεις ρε παιδί μου- απλά βγες μια βόλτα και δες τις βιτρίνες.

Το θέματακι είναι τι σου ταιριάζει εσένα. Θες ένα ήσυχο βράδυ με φαγητό και dvd στο σπίτι; Ή προτιμάς να είσαι συνεχώς πάνω από άλλες σκύλες και να διεκδικείς τον κύνα σου; Με τι τη βρίσκεις και πώς δρας- εκ του ασφαλούς ή μήπως προτιμάς τα δύσκολα;

Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή όπως πρέπει.

Εν αρχή, λοιπόν, ην ο γκόμενος. Ο "γκόμενος", σαν το σκύλο κι αυτός, είναι ένα αξιολάτρευτο θηλαστικό- είδες έχω την ευγένεια έμφυτη η *- και βγαίνει και σε πολλά μοντελάκια και υποκατηγορίες με δύο μεγάλες κατηγορίες ομπρέλες.

Καναπές.

Αξιαγάπητα ζωάκια-μικρά γενικότερα κατά κοινή ομολογία- που τα βρίσκεις κάτω από τα σκεπάσματα- σου ή του σε καλύτερη περίπτωση- αν είσαι τυχερή, γιατί είναι γνωστό τοις πάσει- ναι, μόνο εσύ δεν το 'ξερες- πως είναι λίγο προβληματικά όταν χρειάζεται να εκδηλωθούν σε πολύ προσωπικό περιβάλλον (το γνωστό σύνδρομο του μικρού σκυλιού) με αποτέλεσμα να εκδηλώσουν σημεία εσωστρέφειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης, συνεχούς αρνητικότητας και αδρανοποίησης. Το σκυλάκι του καναπέ όμως, αν ξέρεις πώς να το χειριστείς, μπροστά σε κόσμο θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη. Επεξήγηση: θα κάνει τούμπες μπροστά στους φίλους σου για να σε ευχαριστήσει για το κοκκαλάκι που του πέταξες πέντε λεπτά πριν, θα σε γλύφει αποδεικνύοντας σου την αφοσίωσή του, θα κρατήσει την αξιοπρέπεια του μπροστά στα άλλα αρσενικά και φυσικά θα αναγνωρίσει ποιος είναι ο άντρας σε αυτή τη σχέση χωρίς- καν- πρώτη σκέψη. Ούτε λόγος, για αντίλογο. Θα κρατάει όμως, τα προσχήματα ο φλώρος σου, no worries.

Δεν άκουσα; Ζήτησες ψυχικά αποθέματα;



Του δρόμου ή κοινώς, κοπρόσκυλο

Δυναμικό; Σίγουρα. Αλήτικο; Εννοείται, με την σημασία του παλιού, του καθαρόαιμου αρσενικού, του μόρτη- άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα. Βαρβατήλα ρε παιδί μου, θα πάει στην ψαραγορά να σηκώσει και καμμιά κασέλα, που λέει ο λόγος. Γυναίκες; Πολλές. Πάρα πολλές. Συνήθως, κρατάει ατζένα με αλφαβητική σειρά, νούμερο στήθους, βαθμονομημένα ανοίγματα προσαγωγών και βάθος λάρυγγα. Φρόντισε να κάνεις προπόνηση για να κονταροχτυπηθείς με τις απανταχού bitches. Στο τέλος πάντα κερδίζει η ευφράδεια- κοινώς πόσο γρήγορα μπορείς να κινήσεις τη γλώσσα σου. Πάρα ταύτα- ότι δηλαδή εκτός από άλογο με τις παράλογες επιθυμίες του, θα σε κάνει και τάρανδο γιατί σε κάθε γωνία-τυχαία αναφορά σημείου- θα βρεις και από μια πρώην, ο άντρας κοπρόσκυλο τρώει τη ζωή με το κουτάλι-όχι τη Ζωή χαλάρωσε, αν και ποτέ δεν ξέρεις τι έχει το μενού, πάρ'τον γρήγορα τηλέφωνο- έχει σταθερές απαιτήσεις από τη γυναίκα που στέκεται δίπλα του έστω και εποχιακά, έχει τις κλίκες του, έχει τους φίλους του και συνήθως τις βρωμοδουλειές του και τις λαμογιές του. Ξέρει τι θέλει. Και αν είσαι λίγο γυναίκα και όχι γυναικούλα(σσ: και τώρα τι λένε, τι λένε) με μια Α προσωπικότητα το ΑΑ αρσενικό θα σε θέλει όχι μόνο για το κρεβάτι του, αλλά και για τη ζωή του. Και το καλύτερο; Το κοπρόσκυλο δε γαβγίζει, πάει κατευθείαν στο δάγκωμα. Do you know φουλάρι; Προπόνηση να βλέπω στο στυλ Jackie O, παρακαλώ.
Κούκλα θα τη βγάλεις.

Μη μου παριστάνεις το αθώο κοτόπουλο μωρή κότα. Τα 'ξερες αυτά; Εδώ μιλάει η εμπειρία πολυετούς έρευνας. Συνεχίζω μπας και τελειώσω κι εγώ.

Για να κατεβούμε λίγο από τους 7 ουρανούς της σούπερ-ουάο σχέσης. Ο σκύλος είναι ζώο, άρα θα στην κάνει. Σ'ένα καναπέ, σ'ένα κρεβάτι, στο πάτωμα- για τους πιο τολμηρούς και ανθεκτικούς- σ'ένα πάγκο σε μια γωνία, σ'έν' αμάξι, κάπως, κάπου θα τα κάνει σκατά. Γιατί να μην είσαι έτοιμη να αντιδράσεις; Δύο λύσεις υπάρχουν. Και τις ξέρεις και τις δύο. Ή μάλλον τρεις. Ή προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα και πάμε στο απέναντι πεζοδρόμιο ή τα μαζεύουμε και πάμε παρακάτω ή τον τραβάμε από τ'αυτί για να δει το λάθος του... Η επιλογή ποικίλει όσον αφορά το είδος-βέβαια, άλλο να σε αδειάζει το μωρουλίνι σου, το σου, το μπισκοτάκι σου, το μπισόν φριζέ σου που ξερογλυφόταν όταν τον άφηνες να σε κοιτάξει στα μάτια κι άλλο να χωρίζεις με τον πολλά βαρύ μάγκα που χτύπαγε παλαμάκια και σε έπαιζε κλαρίνο. Όσο να 'ναι σπάζεσαι με τη διαφοροποίηση, δε σπάζεσαι;

Ποτέ,όμως, μην προσπαθήσεις να αλλάξεις ένα σκύλο . Ο καναπές θα είναι πάντα καναπές και το κοπρόσκυλο πάντα κοπρόσκυλο, άντε να εξελιχθεί σε μαντρόσκυλο- στη εύοιωνη περίπτωση της ωρίμανσής του.

Διαπίστωση: Οι σκύλοι πάντα θα χρειάζονται εκπαίδευση κι άντρες παντόφλα. Το αντίστροφο είναι βάρβαρο.

PS: Όλα του γουρούνια την ίδια μούρη έχουν. Λάθος ζώο; Σίγουρα;

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Goya: Μετά τα φαντάσματα, η έκθεση


Την είδαμε την ταινία-πέρισυ, πρόπερσι θα σε γελάσω τώρα και δεν το θέλω- και ασχέτωs κριτικών Τιμο. και τα ρέστα δε μας άρεσε. Μα καθόλου όμως;

Ευτυχώς για τις μαντάμες που 'θέλαν να το παίξουν κουλτουρέ και για τους κυρίους-κανίς των μαντάμων που έπρεπε να ακολουθήσουν για να γλιτώσουν την παντός είδους παντόφλα, τους πρωταγωνιστικούς κρατούσαν οι Natalie Portman και Javier Barthem κοινώς το απόλυτο αρσενικό που σου βγάζει τη βαρβατήλα που πάντα ήθελες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και βέβαια η "super-duper-υπεργκόμενα" όπως θα έλεγε και Έλληνας, τύπου performer με πεπατημένη την κόκκινη μπουχάρα, 6 γράμματα. Δεν το βρήκες ακόμα,τσκ τσκ, σα δεν ντρέπεσαι, τσκ τσκ, σε τι κόσμο ζεις, τσκ τσκ;

Anyway, μετά το σύντομο briefing και αν δεν το έχεις πιάσει ακόμα-το νόημα καλέ, α εσύ έχεις ξεφύγει εντελώς- έσκασε μύτη στην πινακοθήκη ο καλυτερότερος της Ιβηρικής ζωγράφος ονόματι Fransisco Goya[το μικρό version του ονόματος,μη χαλάμε και "χαρτί"] ο οποίος γυρνοβολούσε μεν από αυλή σε αυλή σε Ισπανίες και Γαλλίες πριν και μετα την εισβολή, αλλά έδινε και τη φιλοσοφική του άποψη μέσα από τα έργα του.Μη με ρωτάς πώς. Τράβα μελέτα κι εσύ λιγάκι.

Κοινώς σήκω και φύγαμε για εθνική πινακοθήκη. Και ποτέ δεν ξέρεις μαζί με την αισθητική σου τι άλλο θα γυμνάσεις. Παγκράτι είναι αυτό, πας για πίνακες και καταλήγεις να αλλάζεις λάστιχο σε γκομενίτσες in distress.

ΥΓ: Το συμπτηγμένο μέγεθος του κειμένου οφείλεται στην παροιμιώδη αργοπορία της γράφουσας σε συνδυασμό με την κουρούπα σε πετσέτα, το μισοβαμμένο μάτι και την κολλητή να κράζει απο κάτω "catherine, vite, vite μωρή @#%$%#^$#$% μην ανέβω πάνω και σε φέρω δυο σβούρες."

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Ιππότες της ασφάλτου...


Επί εποχές Michael Night όταν όοοοολοι είχαν για πρότυπο τον David Hasselhoff και όοοοολες περίμεναν τον δικό τους James Bond -σε κουρσάρα εννοείται- το να αλλάξεις ένα λάστιχο για τις περί ων ο λόγος δεσποινίδες in distress ήταν η στάνταρ έκφραση ιπποτισμού και στάνταρ σου εξασφάλιζε τηλεφωνάκιν για καφέ στα καπάκια...

Εν έτοι 2008, που ιπποτισμός είναι να περιμένεις διακριτικά τον κόσμο να βγει από το μετρό αντί να σκίζεσαι για να προλάβεις θέση like there's no tomorrow το να αλλάζεις λάστιχο σε άγνωστες χαζογκομενίτσες στο δρόμο αγγίζει τα όρια του ρομαντικού. Άσε που σου δίνει το πρότυπο του άντρα "του σωστού του μπρόστυχου που πιάνουν τα χέρια του". Ειδικά αν πρόκειται για Παγκράτι με ντάλα ήλιο, διακινδυνεύεις τη ζωή σου ανάμεσα στις τρελές πορείες του λεωφοριατζήδων με μεικτή ασφάλεια και deliveraδων που δεν προλαβαίνουν ούτε να- θου κύριε, φυλακεί τω στοματί μου-ανάρπαστος θα γίνεις φίλε μου καλέ και Ιππότη.

μείων μία(-) ρόδα...

Αναπολώντας πάλαι ποτέ εποχές με άρωμα ροδάκινο διαπιστώνω μετά λύπης μου πως έχουμε φτάσει σε νέο επίπεδο ισότητας. Κοινώς,τσάμπα μάγκες και γκόμενες/πρώην νοικοκυρές σε απόγνωση καθώς βλέπουν συζύγους, φίλους και περαστικούς να αποστρέφουν πλήρως το βλέμμα από το κλασσικό μοντέλο άντρα τύπου σκάσε μωρή μη φας καμμιά ξανάστροφη, εγώ κ(λ)άνω κουμάντο εδώ μέσα-όποιος μιλήσει του την άναψα[κατάλοιπο της γράφουσας από χιλιάδες ώρες λειωσίματος σε γνωστό ελληνικό σήριαλ] και να εναρμονίζονται πλήρως με τη φράση "λες να πονέσω;".

Όχι αγάπη μου, δε θα το αφήσουμε να περάσει έτσι. Πάντα υπάρχει μια μικρή ελπίδα στον ορίζοντα. Λέγεται Γιώργος και είναι ο knight in the shiny armour. Αλλάζει λάστιχα για την πλάκα του άπαξ και δει γκομενάκια σε φάση "μου έσκασε το λάστιχο και δεν ξέρω τι είναι το βουλκανιζατέρ" ενώ ταυτόχρονα δίνει μαθήματα ρομαντισμού. Δεν είναι γλοιώδης αλλά με ευκολία άξια διθυράμβων θα σε απαλλάξει από το γράσο, τη μαυρίλα και την ενοχλητική πρώην ρόδα σε χρόνο dt αφήνοντας τους άλλους τράγους αυτού του κόσμου να κοιτούν απορήμενοι και να διατηρούν τα κρινοδάχτυλά τους μακρυά από τον κόσμο των μηχανών.

Hail to the hero, λοιπόν.

Ρε, μπας και υπάρχουν ακόμα άντρες;



Στο Παγκράτι;





Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

MAMMA MIA! (x2)

Ναι ακριβώς αγαπημένε μου καμμένε αναγνώστη. Δις, απόλαυσα αυτό που είσαι ή πολυ τσίπης ή πολύ όχι artistic ή γενικώς δεν παίρνεις χαμπάρι-από marketing that is, γιατί έπεσε διαφημιστική καμπάνια μεγαλύτερη και από του Obama.

Για τους μη έχοντες εργασία που απλά έκαναν ένα pit stop στο blog για καφέ, τσιγάρα και κατούρημα-ιου, κατέβα έκφυλο πλάσμα απο την καρέκλα-το mamma mia! είναι ΤΟ υπερθέαματικο musical βασισμένο σε τραγούδια των θρυλικών ABBA, το οποίο και απολαμβάνεις μέχρι τελικής πτώσεως. Ειδικότερα, αν είσαι λίγο πάνω απο 30 με ξεσσαλωμένα νιάτα και λίγη παιδεία πάνω στα 80s σε συνδυασμό με τα 5 τελευταία, καταπιεσμένα σου χρόνια, έχεις σηκωθεί πάνω στο πρώτο σολ του Dancing Queen ενώ ο γκόμενος/άντρας/φίλη που κουβάλησες μαζί σου καλύπτεται με τη διαφημιστική αφίσα λόγω της διάχυτης ντροπής.

Μιούζικαλ, μιούζικαλ και πάλι μιούζικαλ. Χαρά και ευεξία και γέλιο απίστευτου βεληνεκούς. Όχι με την παράσταση βέβαια-αυτή απλά εύφρανε καρδίαν- αλλά με την κάθε super duper Κατινάρα που μου κατέβασε τη φουστανέλα και τα χρυσαφικά της γιαγιάς, έντυσε και τα δυο κωλόπαιδα με το φράκο του παππού και τσουυυυπ να σου τα πρώτη μόστρα δεύτερο διάζωμα. Κατά γενική ομολογία ήταν εξαιρετικό.

Τώρα βέβαια πιθανώς να αναρωτιέσαι γιατί δις. Well, κονέ και τσαμπέ. Η κλασική και απολύτως αποδεκτή απάντηση για τον κάθε Έλληνα φορολογούμενο.

Παρεπιμπτόντως, ευχαριστώ τη "θεία τη Χαρούλα" για την ευγενική χορηγεία της.




Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

...Το "άλλο" post

-Ξέρεις πώς είναι να λειώνεις;
-Όχι.

-Να χάνεσαι;
-Όχι.

Τυχερός ή άτυχος όποιος δεν έχει την εμπειρία του ανεκπλήρωτου και αταίριαστου έρωτα;

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

ΑΝΤΙΟ...

Χάθηκες έτσι, σα σκιά που την χτυπά ο ήλιος... Σαν αγάπη που τελειώνει... Σαν την τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Του δικού σου βιβλίου, που όλοι μας τόσο αγαπησαμε, τόσο λατρέψαμε τόσο διαβάσαμε.

Χάθηκες και δεν πρόλαβες να μας πεις ούτε αντίο.

Γιατί ποτέ δεν έφυγες. Ποτέ δε θα φύγεις. Θα μείνεις εδώ που οι αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν και τα συναισθήματα δεν τελειώνουν.

Στη μνήμη

Στην καρδιά μας

Στη ζωή μας.

...Για πάντα...


Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Ενώ εσύ κοιμόσουν

...ή έκανες συνέλευση μικρό μου μογγόλι...

Εγώ παρέα με κάτι άλλους "εμπνευσμένους" και όχι παρακολουθούσαμε την ημερίδα και μάλλον νιώθαμε σαν παρείσακτοι ανάμεσα στα ιερά τέρατα και τερατάκια του κλάδου που ύστερα απο 30 ως επί των πλείστων χρόνια επανήλθαν στο χώρου του πτυχίου- του πρώτου πτυχίου- κυρίως για την πλάκα τους, άντε και για να μας αναφέρουν τα φοβερά και τρομερά επιτεύγματα τους.

Κοινώς, "ουάου" και "θέλω κι εγώ" και "άαντε, ρε φίλε, κάνει τέτοια πράγματα το ΕΜΠ;". Ή μήπως απλά έκανε... Ένα είναι αυτό που αποκόμησα από τη σημερινή ημερίδα.

Είμαι tiny και θέλω καθοδήγηση. Όσο για εσάς που τα πολιτικά σας δε σας επέτρεψαν να παρευρεθείτε ας πουμε πως όπως και στον Κόσμο της Σοφίας - για τους μυημένους- είστε πολύυυυ κάτω από το τρίχωμα του λαγού.

Αυτά κι ευχαριστώ.

Α! Για να μην το ξεχάσω. Cuddos στον κύριο επιστάτη της αίθουσας εκδηλώσεων που με άφησε να με παίξω στο ΥΑΜΑΗΑ GRAND PIANO.

Yeah babe.

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Ναι, μη χέσεις...


Και απευθύνομαι στον κάθε προπέτη, υπερφίαλο Ελληνάρα-παντογνώστη. Σε αυτή τη χώρα έχουμε πολλά προβλήματα. Ίσως και πάρα πολλά ΑΛΛΑ όταν γίνονται σωστές κινήσεις σε διάφορα επίπεδα ας το αναγνωρίσει κάποιος επιτέλους κι ας του κολλήσει και η tagιά του επικοινωνιακού trick.

Αναφέρομαι φυσικά στη επερχόμενη πρόταση-πρόκληση για το ελληνικό σύστημα παιδείας του αντίστοιχου Υπουργού. Γιατί, "ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΓΚΙΤΗ" όταν μπαίνει στα σκαριά ένα σχέδιο που μέχρι τώρα αποτελούσε σενάριο sci-fi δε σου επιτρέπω να αντιτίθεσαι. Τι κι αν δε με αφορά; Δεν οφείλει κάποια στιγμή αυτή η γαμοχώρα να σταματήσει να ακολουθεί παραδείγματα άλλων;

Κοινώς, αριστεροί, δεξιοί και αδέξιοι ώρα για μόκο και να αφήσουμε τη χώρα να κυβερνηθεί. Στην τελική εσείς οοοοοόλοι δεν ψηφίσατε; Ή μηπως ρίξαμε άκυρο; Ε; Παιδάκια μου;


Quad erat demonstrandum.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Καταστροφή= lack of inspiration


...δεν πτοούμεθα όμως. Θα βάλω απλά διαφημίσεις και θα κάνω το επεισόδιο 20λεπτο...



Μία τα εκάστοτε σήριαλ που το προβάλλουν, μία ο Μήτσος, ο Τάκης και η Γωγώ που γνωρίζουν το ένα γκομενάκι μετά το άλλο, μία που δεν έχω τι να κάνω στη ζωή μου- το να ομορφαίνω τον κόσμο είναι και passe και cliche- είπα κι εγώ να φτιάξω facebook.

Άνοιξαν οι πύλες τις κολάσεως και κάηκα ανευ προηγουμένου.

Ολημερίς κι ολονυχτίς παρέα με το Σαμουράι όλο facebook και msn. Δεν πάει άλλο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά υποφέρω και από writer's block τώρα ΚΑΙ στο blog. Μάλλον καλό είναι αυτό για σένα αναγνώστη μου. Σε κάνει immune σε reader's blog-lame joke για να φτιάξουμε λίγο πάγο.

Φτου! Γαμώτο. Ω, έμπνευση γύρνα πίσω, σου πήρα cookies κι αν δεν έρθεις θα τα φάω μόνη μου. Και μετά ποιος θα με πάρει κι εμένα,την κακομοίρα; (σσ:που προφανώς από την ώρα της ανάρτησης διαπίστωσες κακομοίρη reader πως κι ο ύπνος με παράτησε. "We 're on a break!", έτσι ισχυρίζεται.)

Τώρα θα μου πεις- ω, αναγνώστα πάντα- ποιος χέστηκε που έχω βουτήξει μέχρι το cerebral cortex στα νδι-βο-νδι και τις αηδίες και βαριέμαι να σου γράψω-αλλά προφανώς σΕ γράφω- ,ενώ κόοοσμος και κοσμάκης σφάζεται βλ. θιβέτ, πνίγεται βλ. πάλαι ποτέ θύματα Κατρίνας, νυν θύματα απανταχού Κατερίνας -βυζαρούς-, ανεμίζεται (?) βλ. μαύροι, μαύρη, μαύρη η ζωή μου, μαύροι στην Μυαναμάρ.

Θα το καταλάβω αν με φτύσεις κατάμουτρα και δεν με ξαναδιαβάσεις ΑΛΛΑ σε προειδοποιώ!

1. Ακολουθούν θέματα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όπως τα gadgetακια του διαόλου-ναι θα πω κι άλλα για fb,μην απογοητεύεστε,το mammamia!, το shop&trade fashion show και όλα τα γκομενάκια και φυσικά μια ουγγιά από latin ρυθμούς γιατί η γράφουσα είναι και ολίγον από μπαρουτογκόμενα.

2. Ξέρω το ip σου and I' ll hunt you down BIATCH-πάντα με αγάπη, φροντίδα και προδέρμ.

Και τώρα δι' ευχών και φεύγουμε my lovely frisky penguins...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Ο άντρας και το Timberland


Σοβαρά τώρα, τι συμβαίνει με το συγκεκριμένο μποτάκι; - όχι μανιακέ με το cs και πάσης φύσεως βιντεοπαιχνίδι, δεν εννοώ το botακι-, αλλά το υπόδημαν. Συγκεκριμένα το μποτάκι Timberland. Σε όλα τα χρώματα: μπεζ, καφέ, καστόρι. Σε όλες τις εποχές, σε όλα τα περιβάλλοντα, σε όλες τις περιστάσεις, σε όλες τις ηλικίες-κα8ώς δεν αναφέρομαι μόνο στους hip μπαμπάδες με τα κατάλοιπα τις νιότης στο βουνό.

Το βλέπεις κυριολεκτικά παντού και ειλικρινά έχει καταλήξει το ALLSTAR του πιο σκληροπυρηνικού. Το συναντάς σε παραλίες με ή και χωρίς κάλτσα ντάλα κατακαλόκαιρο,ενώ ο ιδιοκτήτης του αποτελεί μέρος των λουόμενων. Στην Πανεπιστημίου post περιόδου έργων του ΜΕΤΡΟ να εξέρχεται εκ του Ελευθερουδάκη- προφανώς σε ώρες καταστημάτων. Στη Γλυφάδα να βγαίνει έξω με μαύρο outfit που σε παραπέμπει σε κάτι ατάκες του τύπου "proud to be a metal-head" σε συνδυασμό με "-pou pas etsi re aplyte? - Για μπύρες, μπεερπ."- με αμερικάνικη προφορά παρακαλώ. Σε nigga-only κλαμπακια στο Bronx της NYC-ολοκαίνουριο- με τη γλώσσα απ'έξω και φαρδουλά-μα πολύ φαρδουλά- jeans τύπου FUBU. Και τέλος, στην original κατάσταση του είτε στο βουνό ή στο "Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι" κοσμώντας τα ποδαράκια του Michael- Douglas, άσχετε.

Και εν τέλει σκέφτομαι μήπως το Timberland είναι τελικά αντίστοιχα,το ξασμένο, πλατινέ μαλλί με τη μαύρα ρίζα των αντρών. Είναι αυτό ένα από τα τελευταία-κακόγουστα μεν πρακτικά δε- παραπετάσματα των '80s που δίνει την αίσθηση της συνέχειας και της επανάληψης της Ιστορίας στον άντρα καθησυχάζοντας τον έτσι ότι ποτέ δε θα βρεθεί προ εκπλήξεως;

Κι αν απλά θεωρήθηκε κλασσικό; What's gonna be next? Θα σουλατσάρει στο αμφιθέατρο και θα το ακούμε να μαρσάρει στο πάτωμα ΕΝΩ ταυτόχρονα ακούμε ό,τι παπαριά προλαβαίνουμε ΧΩΡΙΣ καφέ;

Άγνωσται αι βουλαί της μηχανής του χρόνου...

ΑΛΛΑ ΑΝ ΒΓΟΥΝ ΤΑ ΣΑΜΠΩ ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΜΟΔΑ ΘΑ ΚΑΤΕΒΩ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ!


Φλαπ, φλαπ, φλαπ...(σσ: οι παντόφλες του γράφοντος ενώ απομακρύνεται)

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Yes, people he IS Ironman


Μετά από δεκάδες απαισιόδοξες ταινίες με καλές κριτικές που συνοδεύονταν από δακρύβρεχτα φινάλε και υποψηφιότητες για Όσκαρ επιτέλους έφτασε μια αληθινή ταινία. Μια ταινιάρα.


Ladies and Gentlemen, may I present to you IRONMAN!

Επιτέλους, ένας ήρωας με humour, με λεφτά, με διάνοια και στο τέλος και με συνείδηση. Ποιος ασχολείται με κρυφές ταυτότητες και "BS"?

Ironman, και η αλαζονεία δικαιώνεται.

My kind of superhero.







PS: Η επιλογή του Robert Downey Jr? Εξαίσια! Απλά.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Αθήνα: Πόλη της αμαρτίας ή της διανόησης;


...αν και συνήθως αυτά πάνε μαζί...


Και ξαφνικά από το πουθένα-κοινώς Μπουζουκλερί, κωλόμπαρων, βρώμικου και "γκρικ" καμακιού γωνία, είναι πλατεία τι θες εσύ τώρα- η κατ' ευφημισμόν (σσ by πρωήν κα Δήμαρχο) όμορφη πόλη μας γέμισε με μικρά, χωμένα, κομψά μπαράκια, cafes, bistrot- You name it, we've got- λίκνα του πολιτισμού και σήμεια κατατεθέν μιας αμερικανικής κουλτούρας των '50s όπως θα έλεγε και ο Θεοδόσης.

Όλα ξεκίνησαν μετά τους Ολυμπιακούς- τους πρόσφατους μικρέ μου αφηρημένε αναγνώστη που τελευταία απαντάς πιο συχνά στο όνομα Θωμά παρά στο δικό σου- όταν ξαφνικά το ελληνικό δημόσιο έμεινε χωρίς λεφτά, με πολλά χρέη και πολλά κτίρια χωρίς ιδιαίτερους πόρους για τα συντηρήσει. Κι επειδή το ελληνικό δημόσιο είναι το ελληνικό δημόσιο και το ελληνικό κράτος- που μας βγάζουν την ψυχή όλη μέρα κάθε μέρα ω τι χαρά ω τι χαρά- απόφασισε να δώσει τα κτιριάκια για κοινωνική εκμετάλλευση.

Κι ήταν η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσε να έχει κάνει.


Εν αρχήν ήν το "Cats", το όποιο γνωρίζοντας ιδιαίτερη επιτυχία ΚΑΙ στην Αθήνα- ας μην έπαιζε το τρελο marketing και θα σου 'λεγα- άνοιξε το δρόμο για πολλά από τα τεράστια show απο Broadway και West End ώστε να κατρακυλήσουν μέχρι το Γουδί και το "θέατρο" Badminton. Jesus Christ Super Star, Mammamia μέχρι και ο Michael Nyman έσυραν τα ωραιότατα αν και γερασμένα τους κωλαράκια στα λημέρια μας. (σσ:Το 'ψηνα να πω "εκεί που πρωτογεννήθηκε το θέατρο" αλλά δε μας πολυαξίζει,ε Νίνο;;;
Παρασύρθηκα πάλι, εν πάσει περιπτώσει τι έλεγα; Α, ναι... )Και μετά από όλα τα παραπάνω ακολουθεί τελευταίο και όχι καταϊδρωμένο το βασιλικό musical. Και όχι δεν εννοώ την " Άννα και το Βασιλιά"- αν και είναι μια πολύ καλή ιδέα- αλλά το West Side Story- για το οποίο φυσικά θα κλείσω πρώτη θέση εισητήρια lalalalala Amerikaaaa!


Τρία χρόνια μετά...Εν μέσω της νυκτός, οι όχι και τόσο comme il faut-the greek version Αθηναίοι απαρνιούνται την παραδοσιακή τους διασκέδαση, η οποία κατα κόρον περιλαμβάνει κακής ποιότητας ουΐσκι, κακής ποιότητας μουσική και κακής ποιότητας βαφή και το ρίχνουν στην αναζήτηση του εναλλακτικού (εννοείται the greek version). Του cool εναλλακτικού βέβαια για να πουλάμε και λίγο μούρη. Οι κατατρεγμένοι πρώην cluubers και τρόφιμοι του Rock 'n Roll και του Back to '50s βρίσκουν καταφύγια στα πρώην καμμένα στέκια punkιών, ηθοποιών, ανοιχτόμυαλων gay και 50άρηδων επαναπατριζόμενων εξ Αμερικής σε Γκάζι-δάκτυλος ΜΕΤΡΟ και Υπέροχων Πλασμάτων είναι αυτός, Εξάρχεια, Πανόρμου Λ.Αλεξάνδρας και Παγκράτι στην καλύτερη.

Παρουσιάσεις βιβλίων, μπαλετάκια on ice by Αλεξης Κωστάλας, Όπερες και οπερέτες, συζητήσεις και facebook κατακλύζονται από την παρουσία τών νέων Αθηναίων που ευτυχώωωωως για μας τα κορίτσια τις παντρειάς αυξάνονται και πληθύνονται εκεί έξω.

Α...Και θέατρο! Πώς μπόρεσα να το ξεχάσω;
Μάλλον όπως και όλοι οι υπόλοιποι Αθηναίοι- επώνυμοι και μη,διανοούμενοι και μη-μετά την red carpet πρεμιέρα...

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων των ειδών του homo sapiens που κατοικούν στο 'βίλατζ' μας ένα και μόνο ένα είναι το κυρίαρχο-ο H.S. FRAPEDIUS... Με λίγο από τάβλι και ενα τσακ από φρεσκοκαπνισμένο Marlboro-ή και εξάτμιση. Διακρίσεις δε γίνονται. (σσ: Τα συλλυπητήρια μου στους υποστηρικτές των Starbucks και espresso. Kαι στα emo απο ευγένεια.)

Γιατί... Δεν πα να χεις τον Coltrane μπάρμπα; Χριστοδουλόπουλος, ανάκτορο και τρούφα (...ξερό ψωμί; πφφφ...)...

Ε, Τίμη;


Νομίζω πως το πόρισμα ήταν τελικά σαφές... Αμαρτάνετε... Πόρνες της πένας και του πληκτρολογίου...

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Το ημερολόγιο μιας τρελογκόμενας














Κεφάλαιο Ι

Το φαινόμενο dr Jekyl/mr Hide




Μπορεί διαβάζοντας να σας-πληθυντικός και ευσεβείς πόθοι- έρθει στο μυαλό πως η γράφων είναι μια απλή χαζογκόμενα που παρατηρώντας τον κόσμο γύρω της κάνει διαπιστώσεις και τις καταγράφει. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, με μοναδική εξαίρεση το πρώτο συνθετικό της -γκόμενας.

So... Η χθεσινή μου εμπειρία μου δίδαξε πως όχι μονο το Πάσχα προκαλεί εκτός από κατάνυξη και δυσπεψία αλλά και το εξής: Όλες οι σχέσεις ακολουθούν ένα pattern- τουλάχιστο η γυναικεία πλευρά της σχεσης. Θέλοντας και μη πάντα στην αρχή είμαστε όλες- με εξαίρεση τα ζώα βλ. μπίμπο- αυτές οι τέλειες, εκπληκτικές, μάχιμες γκόμενες που θα μπορούσαν να είναι τα πάντα΄ γιατροί, δικηγόροι, επιστήμονες, χρηματίστριες, τραπεζικοί, ιδιοκτήτες επιχείρησης και γενικά ό,τι και οι άντρες πιο οργανωμένα και πιο σωστά. (σσ. αποτέλεσμα μελέτης είναι δεν είμαι καμμιά χαζοφεμινίστρια που καίει τα σουτιέν της στο Σύνταγμα- 50$ το σουτιέν αγάπη μου...) Ταυτόχρονα πολλές απο εμάς γίνονται δυνητικά εύκολα εξώφυλλο στο Maxim.
Φυσικό επακόλουθο αυτής της γοητείας λοιπόν είναι το έμμεσο κυνήγι το οποίο εξαπολύουμε στους bachelors και όχι του αντίθετου φύλου να έχει σε ένα μεγάλο ποσοστό επιτυχία.

Και τότε είναι που αρχίζει η μεταμόρφωση-τουλάχιστον στις πρώτες σχέσεις.

Απολαμβάνοντας το θαυμασμό από τα λιγότερο προικισμένα αντικείμενα του πόθου μας απολαμβάνουμε τις δάφνες μας και το να έχουμε κάποιο να μας ανεβάζει στα πρόθυρα της θεοποίησης.
"Ο,αγάπη μου, είσαι πανέμορφη.", "Δεν έχω γνωρίσει καμμία άλλη σαν κι εσένα.", "Έχεις το καλύτερο σώμα που έχω δει." και το γνωστό και μη εξαιρεταίο "Θέλω να μείνω για πάντα μαζί σου." είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των προκαταρκτικών τσιτάτων που αποτελούν όπλο για την κατάκτηση της καρδιάς και κυρίως του σώματος μιας γυναίκας.

Και έτσι από απόρθητο κάστρο μετατρεπόμαστε σε μικρό και υπολογίσιμο χρονικό διάστημα σε αφρόγαλα... Χωρίς καν τον καφέ.

Από γυναίκες με πυγμή και απόψη, με θέληση και αποφασιστικότητα, με ενδιαφέροντα και κεκτημένα δικαιώματα μπαίνουμε στη ζώνη του λυκόφωτος όπου κυριαρχούν οι παντώς μορφής Marthες Stewart. Και ξαφνικά είμαστε με την παρέα του γκόμενου, κάνουμε ό,τι θέλει ο γκόμενος, βρισκόμαστε όποτε μπορεί ο γκόμενος, κάνουμε sex όποτε, όπως και όσο θέλει ο γκομένος, συμφωνούμε με ό,τι θέλει ο γκόμενος, σκεφτόμαστε συνέχεια τον γκόμενο και τρέχουμε πίσω από τον γκόμενο γενικότερα.

Κι εδώ το χάνω... Αυτή είναι η ζωή μας από εδώ και στο εξής; Είμαστε προγραμματισμένες να τρέχουμε συνεχώς πίσω από έναν άντρα; Ή όλα αυτά είναι μια κακόγουστη αλλά καλόστημένη φάρσα από όλες τις γυναίκες του οικείου και όχι περιβάλλοντος;

Και ερωτώ, πώς γίνεται αυτές οι γυναίκες πρότυπα να χρησιμοποιούν τη σχέση τους ώς ένα αυτοάνοσο νόσημα που τους καταστρέφει τη διανοητική τους υγεία; Πώς γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να τα συναισθήματα να μας παρασέρνουν σα χείμαρρος;


Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι μαζόχες; Ή απλά δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα;

Αναπάντητα ερωτήματα.

Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα είναι πραγματική.

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Καλημέρα θλίψη ή πώς να αποδείξετε έναν αστικό μύθο


Επιτέλους... Ειλικρινά επιτέλους.

Αγαπητέ τυχάρπαστε αναγνώστη,

Κατά προτίμηση Έλληνα που εώς ενός σημείου ξέρεις τι σου γίνεται αλλά παρά τοιαύτο δε σε νοιάζει και περνάς τη φάση "ζωή και κότα" ελπίζω να παρακολουθείς στην επικαιρότητα - και κυρίως να απολαμβάνεις- τα "έργα και ημέραι" του πολυαγαπημένου μας Χρήστου Ιακώβου.

Ναι, ναι, ξέρεις ακριβώς για ποιον μιλάω. Για τον χοντρό με το μουστάκι; με τη φάτσα ταρίφα που είναι έτοιμος να πάρει κούρσα στο αεροδρόμιο; τον νταβατζή της Αλβανικής και παντός βαλκανικού κράτους νεολαίας που τυχαίνει να μένει στο Ελλαδιστάν;

Και για τις πίσω τις λαϊκές θέσεις που ακόμα αναρωτιούνται τρώγοντας ποπ κορν... Αναφέρομαι στο Χρήστο, το Χρηστάρα, το παιδί του λαού,το παιδί της Νίκαιας, το σκηνοθέτη των μεγάλων επιτυχιών.

Τον προπονητή της Εθνικής Άρσης Βαρών του οποίου οι κατά καιρούς ομάδες μας χάρισαν στιγμές εθνικής υπεριφάνειας, υπεροχής και ψυχικής ανάτασης' όλες με το απαραίτητο δακρύβρεχτο χαλί.

Ωπ. Βάλε φρένο. Κλείσε τον Παπαθανασίου και το Λιακό, κρύψε τη σημαία και βγάλε την αλήθεια που υποψιάζεσαι στην επιφάνεια. Κοινώς, ξυπνα. Και για να σε βοηθήσω να σηκωθείς από το λήθαργο- Χριστέ μου ακούγομαι σα χιλιοπατημένο κόκκινο φυλλάδιο στην ηφαίστου- θα σου δώσω ένα μικρούυυυυλι σπρωξιματάκι: Επειδή ο γράφων είναι και μούρη- και πολύ κωλόφαρδη μάλιστα- υπέπεσε στη αντίλειψή του προ 5ετίας- κοινώς του το σφυρίξανε- πως οι κ. ΤΖΕΚΟΣ και ΙΑΚΩΒΟΥ έχουν εταιρία εισαγωγής ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΆΤΝ ΔΙΑΤΡΟΦΉΣ απο την Κίνα.

Και πάει να μου βγει λάδι το λαμόγιο;;;

Με συγχωρείτε κε Πρόεδρε αλλά ενίσταμαι. Τι ενίσταμαι που βγαίνω από τα ρούχα μου! (μινι καύσωνας σου λέει... πφφφ...). Όχι, ότι καίγομαι και ιδιαίτερα να σου πω την αλήθεια. Τόοοοοσα γίνονται με όλες τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα μας πείραξε;

H φράση της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες σου λέει κάτι; Ε, Μάριον (σ.σ. Jones);

Μήπως η φράση πεταμένα αιματολογικά δείγματα-αθηνα 2004 λέει κάτι στον κ. Ιαν Φελπς και τους συναθλητές του;

Όχι, αγαπημένε μου αθώε αναγνώστα. Δεν τους λέει τίποτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ούτε κι εσένα σου λέει τιποτα. Γιατί θες καινούρια ρεκόρ, ωραία σώματα, μεγαλεπήβολα σώου.

Θες "άρτον και θεάματα". Μαλάκας νομίζεις ήταν ο Ιούλιος Καίσαρας;

Αλλά όχι και να μου βγει λάδι! Δηλαδή τι; Θέλει να δεχτούμε το "συγγνώμη λάθος- άλλος, άλλος" και να συνεχίσει να μεσουρανεί; Γιατί, αν περιμένει ότι μετά το σκάνδαλο αυτό θα του δωθεί άφεση αμαρτιών είναι μάλλον ονειροπόλος- ελπίζω. Οι πράξεις του μαρτυρούν αυτό που γνωρίζαμε πάντα και γεννούν νέους φόβους, ότι η ντόπα δηλαδή δίνει και παίρνει, πως τα παιχνίδια του πρωταθλητισμού είναι βρώμικα -και πού είσαι ακόμα- πως τα παιδιά του τόπου δεν είναι ασφαλή ούτε στο χώρο της άθλησης.

Να αποδωθούν ευθύνες. Τώρα. Και να αφήσουμε τις υπεκφυγές τύπου "στρέφω την προσοχή σας σε άλλο θέμα" (σ.σ. βλ. Σκοπιανό).

Σ'αυτή τη χώρα δεν ξέρουμε τι να πρωτοπαρακολουθήσουμε. Δεν έχω παράπονο.

Abyssus abyssum invocat

Άβυσσος...