Το ημερολόγιο μιας τρελογκόμενας

Κεφάλαιο Ι

Το φαινόμενο dr Jekyl/mr Hide

Μπορεί διαβάζοντας να σας-πληθυντικός και ευσεβείς πόθοι- έρθει στο μυαλό πως η γράφων είναι μια απλή χαζογκόμενα που παρατηρώντας τον κόσμο γύρω της κάνει διαπιστώσεις και τις καταγράφει. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, με μοναδική εξαίρεση το πρώτο συνθετικό της -γκόμενας.

So... Η χθεσινή μου εμπειρία μου δίδαξε πως όχι μονο το Πάσχα προκαλεί εκτός από κατάνυξη και δυσπεψία αλλά και το εξής: Όλες οι σχέσεις ακολουθούν ένα pattern- τουλάχιστο η γυναικεία πλευρά της σχεσης. Θέλοντας και μη πάντα στην αρχή είμαστε όλες- με εξαίρεση τα ζώα βλ. μπίμπο- αυτές οι τέλειες, εκπληκτικές, μάχιμες γκόμενες που θα μπορούσαν να είναι τα πάντα΄ γιατροί, δικηγόροι, επιστήμονες, χρηματίστριες, τραπεζικοί, ιδιοκτήτες επιχείρησης και γενικά ό,τι και οι άντρες πιο οργανωμένα και πιο σωστά. (σσ. αποτέλεσμα μελέτης είναι δεν είμαι καμμιά χαζοφεμινίστρια που καίει τα σουτιέν της στο Σύνταγμα- 50$ το σουτιέν αγάπη μου...) Ταυτόχρονα πολλές απο εμάς γίνονται δυνητικά εύκολα εξώφυλλο στο Maxim.
Φυσικό επακόλουθο αυτής της γοητείας λοιπόν είναι το έμμεσο κυνήγι το οποίο εξαπολύουμε στους bachelors και όχι του αντίθετου φύλου να έχει σε ένα μεγάλο ποσοστό επιτυχία.

Και τότε είναι που αρχίζει η μεταμόρφωση-τουλάχιστον στις πρώτες σχέσεις.

Απολαμβάνοντας το θαυμασμό από τα λιγότερο προικισμένα αντικείμενα του πόθου μας απολαμβάνουμε τις δάφνες μας και το να έχουμε κάποιο να μας ανεβάζει στα πρόθυρα της θεοποίησης.
"Ο,αγάπη μου, είσαι πανέμορφη.", "Δεν έχω γνωρίσει καμμία άλλη σαν κι εσένα.", "Έχεις το καλύτερο σώμα που έχω δει." και το γνωστό και μη εξαιρεταίο "Θέλω να μείνω για πάντα μαζί σου." είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των προκαταρκτικών τσιτάτων που αποτελούν όπλο για την κατάκτηση της καρδιάς και κυρίως του σώματος μιας γυναίκας.

Και έτσι από απόρθητο κάστρο μετατρεπόμαστε σε μικρό και υπολογίσιμο χρονικό διάστημα σε αφρόγαλα... Χωρίς καν τον καφέ.

Από γυναίκες με πυγμή και απόψη, με θέληση και αποφασιστικότητα, με ενδιαφέροντα και κεκτημένα δικαιώματα μπαίνουμε στη ζώνη του λυκόφωτος όπου κυριαρχούν οι παντώς μορφής Marthες Stewart. Και ξαφνικά είμαστε με την παρέα του γκόμενου, κάνουμε ό,τι θέλει ο γκόμενος, βρισκόμαστε όποτε μπορεί ο γκόμενος, κάνουμε sex όποτε, όπως και όσο θέλει ο γκομένος, συμφωνούμε με ό,τι θέλει ο γκόμενος, σκεφτόμαστε συνέχεια τον γκόμενο και τρέχουμε πίσω από τον γκόμενο γενικότερα.

Κι εδώ το χάνω... Αυτή είναι η ζωή μας από εδώ και στο εξής; Είμαστε προγραμματισμένες να τρέχουμε συνεχώς πίσω από έναν άντρα; Ή όλα αυτά είναι μια κακόγουστη αλλά καλόστημένη φάρσα από όλες τις γυναίκες του οικείου και όχι περιβάλλοντος;

Και ερωτώ, πώς γίνεται αυτές οι γυναίκες πρότυπα να χρησιμοποιούν τη σχέση τους ώς ένα αυτοάνοσο νόσημα που τους καταστρέφει τη διανοητική τους υγεία; Πώς γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να τα συναισθήματα να μας παρασέρνουν σα χείμαρρος;


Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι μαζόχες; Ή απλά δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα;

Αναπάντητα ερωτήματα.

Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα είναι πραγματική.

Καλημέρα θλίψη ή πώς να αποδείξετε έναν αστικό μύθο

Επιτέλους... Ειλικρινά επιτέλους.

Αγαπητέ τυχάρπαστε αναγνώστη,

Κατά προτίμηση Έλληνα που εώς ενός σημείου ξέρεις τι σου γίνεται αλλά παρά τοιαύτο δε σε νοιάζει και περνάς τη φάση "ζωή και κότα" ελπίζω να παρακολουθείς στην επικαιρότητα - και κυρίως να απολαμβάνεις- τα "έργα και ημέραι" του πολυαγαπημένου μας Χρήστου Ιακώβου.

Ναι, ναι, ξέρεις ακριβώς για ποιον μιλάω. Για τον χοντρό με το μουστάκι; με τη φάτσα ταρίφα που είναι έτοιμος να πάρει κούρσα στο αεροδρόμιο; τον νταβατζή της Αλβανικής και παντός βαλκανικού κράτους νεολαίας που τυχαίνει να μένει στο Ελλαδιστάν;

Και για τις πίσω τις λαϊκές θέσεις που ακόμα αναρωτιούνται τρώγοντας ποπ κορν... Αναφέρομαι στο Χρήστο, το Χρηστάρα, το παιδί του λαού,το παιδί της Νίκαιας, το σκηνοθέτη των μεγάλων επιτυχιών.

Τον προπονητή της Εθνικής Άρσης Βαρών του οποίου οι κατά καιρούς ομάδες μας χάρισαν στιγμές εθνικής υπεριφάνειας, υπεροχής και ψυχικής ανάτασης' όλες με το απαραίτητο δακρύβρεχτο χαλί.

Ωπ. Βάλε φρένο. Κλείσε τον Παπαθανασίου και το Λιακό, κρύψε τη σημαία και βγάλε την αλήθεια που υποψιάζεσαι στην επιφάνεια. Κοινώς, ξυπνα. Και για να σε βοηθήσω να σηκωθείς από το λήθαργο- Χριστέ μου ακούγομαι σα χιλιοπατημένο κόκκινο φυλλάδιο στην ηφαίστου- θα σου δώσω ένα μικρούυυυυλι σπρωξιματάκι: Επειδή ο γράφων είναι και μούρη- και πολύ κωλόφαρδη μάλιστα- υπέπεσε στη αντίλειψή του προ 5ετίας- κοινώς του το σφυρίξανε- πως οι κ. ΤΖΕΚΟΣ και ΙΑΚΩΒΟΥ έχουν εταιρία εισαγωγής ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΆΤΝ ΔΙΑΤΡΟΦΉΣ απο την Κίνα.

Και πάει να μου βγει λάδι το λαμόγιο;;;

Με συγχωρείτε κε Πρόεδρε αλλά ενίσταμαι. Τι ενίσταμαι που βγαίνω από τα ρούχα μου! (μινι καύσωνας σου λέει... πφφφ...). Όχι, ότι καίγομαι και ιδιαίτερα να σου πω την αλήθεια. Τόοοοοσα γίνονται με όλες τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα μας πείραξε;

H φράση της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες σου λέει κάτι; Ε, Μάριον (σ.σ. Jones);

Μήπως η φράση πεταμένα αιματολογικά δείγματα-αθηνα 2004 λέει κάτι στον κ. Ιαν Φελπς και τους συναθλητές του;

Όχι, αγαπημένε μου αθώε αναγνώστα. Δεν τους λέει τίποτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ούτε κι εσένα σου λέει τιποτα. Γιατί θες καινούρια ρεκόρ, ωραία σώματα, μεγαλεπήβολα σώου.

Θες "άρτον και θεάματα". Μαλάκας νομίζεις ήταν ο Ιούλιος Καίσαρας;

Αλλά όχι και να μου βγει λάδι! Δηλαδή τι; Θέλει να δεχτούμε το "συγγνώμη λάθος- άλλος, άλλος" και να συνεχίσει να μεσουρανεί; Γιατί, αν περιμένει ότι μετά το σκάνδαλο αυτό θα του δωθεί άφεση αμαρτιών είναι μάλλον ονειροπόλος- ελπίζω. Οι πράξεις του μαρτυρούν αυτό που γνωρίζαμε πάντα και γεννούν νέους φόβους, ότι η ντόπα δηλαδή δίνει και παίρνει, πως τα παιχνίδια του πρωταθλητισμού είναι βρώμικα -και πού είσαι ακόμα- πως τα παιδιά του τόπου δεν είναι ασφαλή ούτε στο χώρο της άθλησης.

Να αποδωθούν ευθύνες. Τώρα. Και να αφήσουμε τις υπεκφυγές τύπου "στρέφω την προσοχή σας σε άλλο θέμα" (σ.σ. βλ. Σκοπιανό).

Σ'αυτή τη χώρα δεν ξέρουμε τι να πρωτοπαρακολουθήσουμε. Δεν έχω παράπονο.

Abyssus abyssum invocat

Άβυσσος...