Goya: Μετά τα φαντάσματα, η έκθεση

Την είδαμε την ταινία-πέρισυ, πρόπερσι θα σε γελάσω τώρα και δεν το θέλω- και ασχέτωs κριτικών Τιμο. και τα ρέστα δε μας άρεσε. Μα καθόλου όμως;

Ευτυχώς για τις μαντάμες που 'θέλαν να το παίξουν κουλτουρέ και για τους κυρίους-κανίς των μαντάμων που έπρεπε να ακολουθήσουν για να γλιτώσουν την παντός είδους παντόφλα, τους πρωταγωνιστικούς κρατούσαν οι Natalie Portman και Javier Barthem κοινώς το απόλυτο αρσενικό που σου βγάζει τη βαρβατήλα που πάντα ήθελες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και βέβαια η "super-duper-υπεργκόμενα" όπως θα έλεγε και Έλληνας, τύπου performer με πεπατημένη την κόκκινη μπουχάρα, 6 γράμματα. Δεν το βρήκες ακόμα,τσκ τσκ, σα δεν ντρέπεσαι, τσκ τσκ, σε τι κόσμο ζεις, τσκ τσκ;

Anyway, μετά το σύντομο briefing και αν δεν το έχεις πιάσει ακόμα-το νόημα καλέ, α εσύ έχεις ξεφύγει εντελώς- έσκασε μύτη στην πινακοθήκη ο καλυτερότερος της Ιβηρικής ζωγράφος ονόματι Fransisco Goya[το μικρό version του ονόματος,μη χαλάμε και "χαρτί"] ο οποίος γυρνοβολούσε μεν από αυλή σε αυλή σε Ισπανίες και Γαλλίες πριν και μετα την εισβολή, αλλά έδινε και τη φιλοσοφική του άποψη μέσα από τα έργα του.Μη με ρωτάς πώς. Τράβα μελέτα κι εσύ λιγάκι.

Κοινώς σήκω και φύγαμε για εθνική πινακοθήκη. Και ποτέ δεν ξέρεις μαζί με την αισθητική σου τι άλλο θα γυμνάσεις. Παγκράτι είναι αυτό, πας για πίνακες και καταλήγεις να αλλάζεις λάστιχο σε γκομενίτσες in distress.

ΥΓ: Το συμπτηγμένο μέγεθος του κειμένου οφείλεται στην παροιμιώδη αργοπορία της γράφουσας σε συνδυασμό με την κουρούπα σε πετσέτα, το μισοβαμμένο μάτι και την κολλητή να κράζει απο κάτω "catherine, vite, vite μωρή @#%$%#^$#$% μην ανέβω πάνω και σε φέρω δυο σβούρες."

Ιππότες της ασφάλτου...

Επί εποχές Michael Night όταν όοοοολοι είχαν για πρότυπο τον David Hasselhoff και όοοοολες περίμεναν τον δικό τους James Bond -σε κουρσάρα εννοείται- το να αλλάξεις ένα λάστιχο για τις περί ων ο λόγος δεσποινίδες in distress ήταν η στάνταρ έκφραση ιπποτισμού και στάνταρ σου εξασφάλιζε τηλεφωνάκιν για καφέ στα καπάκια...

Εν έτοι 2008, που ιπποτισμός είναι να περιμένεις διακριτικά τον κόσμο να βγει από το μετρό αντί να σκίζεσαι για να προλάβεις θέση like there's no tomorrow το να αλλάζεις λάστιχο σε άγνωστες χαζογκομενίτσες στο δρόμο αγγίζει τα όρια του ρομαντικού. Άσε που σου δίνει το πρότυπο του άντρα "του σωστού του μπρόστυχου που πιάνουν τα χέρια του". Ειδικά αν πρόκειται για Παγκράτι με ντάλα ήλιο, διακινδυνεύεις τη ζωή σου ανάμεσα στις τρελές πορείες του λεωφοριατζήδων με μεικτή ασφάλεια και deliveraδων που δεν προλαβαίνουν ούτε να- θου κύριε, φυλακεί τω στοματί μου-ανάρπαστος θα γίνεις φίλε μου καλέ και Ιππότη.

μείων μία(-) ρόδα...

Αναπολώντας πάλαι ποτέ εποχές με άρωμα ροδάκινο διαπιστώνω μετά λύπης μου πως έχουμε φτάσει σε νέο επίπεδο ισότητας. Κοινώς,τσάμπα μάγκες και γκόμενες/πρώην νοικοκυρές σε απόγνωση καθώς βλέπουν συζύγους, φίλους και περαστικούς να αποστρέφουν πλήρως το βλέμμα από το κλασσικό μοντέλο άντρα τύπου σκάσε μωρή μη φας καμμιά ξανάστροφη, εγώ κ(λ)άνω κουμάντο εδώ μέσα-όποιος μιλήσει του την άναψα[κατάλοιπο της γράφουσας από χιλιάδες ώρες λειωσίματος σε γνωστό ελληνικό σήριαλ] και να εναρμονίζονται πλήρως με τη φράση "λες να πονέσω;".

Όχι αγάπη μου, δε θα το αφήσουμε να περάσει έτσι. Πάντα υπάρχει μια μικρή ελπίδα στον ορίζοντα. Λέγεται Γιώργος και είναι ο knight in the shiny armour. Αλλάζει λάστιχα για την πλάκα του άπαξ και δει γκομενάκια σε φάση "μου έσκασε το λάστιχο και δεν ξέρω τι είναι το βουλκανιζατέρ" ενώ ταυτόχρονα δίνει μαθήματα ρομαντισμού. Δεν είναι γλοιώδης αλλά με ευκολία άξια διθυράμβων θα σε απαλλάξει από το γράσο, τη μαυρίλα και την ενοχλητική πρώην ρόδα σε χρόνο dt αφήνοντας τους άλλους τράγους αυτού του κόσμου να κοιτούν απορήμενοι και να διατηρούν τα κρινοδάχτυλά τους μακρυά από τον κόσμο των μηχανών.

Hail to the hero, λοιπόν.

Ρε, μπας και υπάρχουν ακόμα άντρες;



Στο Παγκράτι;

MAMMA MIA! (x2)

Ναι ακριβώς αγαπημένε μου καμμένε αναγνώστη. Δις, απόλαυσα αυτό που είσαι ή πολυ τσίπης ή πολύ όχι artistic ή γενικώς δεν παίρνεις χαμπάρι-από marketing that is, γιατί έπεσε διαφημιστική καμπάνια μεγαλύτερη και από του Obama.

Για τους μη έχοντες εργασία που απλά έκαναν ένα pit stop στο blog για καφέ, τσιγάρα και κατούρημα-ιου, κατέβα έκφυλο πλάσμα απο την καρέκλα-το mamma mia! είναι ΤΟ υπερθέαματικο musical βασισμένο σε τραγούδια των θρυλικών ABBA, το οποίο και απολαμβάνεις μέχρι τελικής πτώσεως. Ειδικότερα, αν είσαι λίγο πάνω απο 30 με ξεσσαλωμένα νιάτα και λίγη παιδεία πάνω στα 80s σε συνδυασμό με τα 5 τελευταία, καταπιεσμένα σου χρόνια, έχεις σηκωθεί πάνω στο πρώτο σολ του Dancing Queen ενώ ο γκόμενος/άντρας/φίλη που κουβάλησες μαζί σου καλύπτεται με τη διαφημιστική αφίσα λόγω της διάχυτης ντροπής.

Μιούζικαλ, μιούζικαλ και πάλι μιούζικαλ. Χαρά και ευεξία και γέλιο απίστευτου βεληνεκούς. Όχι με την παράσταση βέβαια-αυτή απλά εύφρανε καρδίαν- αλλά με την κάθε super duper Κατινάρα που μου κατέβασε τη φουστανέλα και τα χρυσαφικά της γιαγιάς, έντυσε και τα δυο κωλόπαιδα με το φράκο του παππού και τσουυυυπ να σου τα πρώτη μόστρα δεύτερο διάζωμα. Κατά γενική ομολογία ήταν εξαιρετικό.

Τώρα βέβαια πιθανώς να αναρωτιέσαι γιατί δις. Well, κονέ και τσαμπέ. Η κλασική και απολύτως αποδεκτή απάντηση για τον κάθε Έλληνα φορολογούμενο.

Παρεπιμπτόντως, ευχαριστώ τη "θεία τη Χαρούλα" για την ευγενική χορηγεία της.

...Το "άλλο" post

-Ξέρεις πώς είναι να λειώνεις;
-Όχι.

-Να χάνεσαι;
-Όχι.

Τυχερός ή άτυχος όποιος δεν έχει την εμπειρία του ανεκπλήρωτου και αταίριαστου έρωτα;

ΑΝΤΙΟ...

Χάθηκες έτσι, σα σκιά που την χτυπά ο ήλιος... Σαν αγάπη που τελειώνει... Σαν την τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Του δικού σου βιβλίου, που όλοι μας τόσο αγαπησαμε, τόσο λατρέψαμε τόσο διαβάσαμε.

Χάθηκες και δεν πρόλαβες να μας πεις ούτε αντίο.

Γιατί ποτέ δεν έφυγες. Ποτέ δε θα φύγεις. Θα μείνεις εδώ που οι αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν και τα συναισθήματα δεν τελειώνουν.

Στη μνήμη

Στην καρδιά μας

Στη ζωή μας.

...Για πάντα...