ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΛΙΚΑ;

Τι κάνεις τελικά;

Ε;

Κάνεις αυτό που σ'αρέσει;

Ε;

Ζεις;

Ε;

Ή μήπως απλά επιβιώνεις;

Κάθε μέρα κάνουμε λίστες. Βάζουμε μικρούς καθημερινούς στόχους. Είτε τους ικανοποιούμε ή δεν τους ικανοποιούμε, δεν έχει σημασία. Εμείς τους βάζουμε. Και μετά -μάντεψε- δεν τους ικανοποιούμε. Κι εκεί έρχεται η συνειδητοποίηση.

Ποιος είμαι; Τι κάνω; Μήπως τελικά έχει δίκιο η μάνα μου; Μήπως είμαι τελικά άχρηστος; Μήπως έχω ζήσει πολύ χαλαρά τελικά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα;

Αλλά και πάλι... Θέλω να κάνω κάτι; Ή να μείνω για πάντα ένας άχρηστος άνθρωπος.

Δε νιώθεις κι εσύ κάτι να σου πνίγει το λαιμό τώρα; Ότι να... Βλακείες κάνω. Με βλακείες ασχολούμαι.

Ή μάλλον δεν ασχολούμαι. Είμαι κρυμμένος. Από τον κόσμο κρυμμένος. Και είμαι μόλις 25. Περιμένω να πεθάνω.

Ναι, περιμένω να πεθάνω βλέποντας ταινία. Έτσι έχει γίνει η ζωή μας. Μια απέραντη ατελείωτη ταινία, σαν του Αγγελόπουλου. Που απλά περιμένεις να πεθάνεις. Μην κάνοντας τίποτα. Μη όντας τίποτα. Και οδεύοντας στο τίποτα. Και χωρίς να παίζεις στην ταινια.

Χωρίς να παίζεις.

Σταμάτα.

Σταμάτα.

Σταμάτα.

Όχι. Κάνε μια αρχή. ΚΆΝΕ ΜΙΑ ΑΡΧΗ. Σε παρακαλώ.

Κάνε κάτι.

Βάλε ένα στόχο. Μόνο έναν κι ας είναι μικρούλης. Αλλά κάνε το. Κι ας είναι μικρό.

Προχώρα