Βedside manner
Για τους μη εξοικειωμένους με τη μητρικη της Γηραιάς Αλβιώνας, παρακαλώ κάντε την με ελαφρά.
Κάποια στιγμη στη ζωή σας ενδεχομένως να αντιμετωπίσατε την κατάσταση: "Dude, what did we do last night?" γνωστή άλλωστε και από τη γνωστή και κατα κύριο λόγο άγνωστη ταινία του Άστον Κούτσερ, γνωστού και ως (3ο παιδί) συμβίου της θελκτικής Ντέμις Μουρ.
Αδιάφορα όλα τα παραπάνω, αλλά η στιγμή υπάρχει όσο κι αν θες να την κρύψεις πονηρέ αναγνώστη. Και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ξυπνάς κάπου άγνωστα - προς στιγμήν - και μακρυά από το γλυκό σου κρεβατάκι και το γλυκό σου παπλωματάκι. Και φυσικά, το τέλειο και αγαπημένο σου πρωινάκι. Instead, ξυπνάς διπλα σε πλάτη με προβατίσιο μαλλί, κεφαλή με τάληρο και ένα κοπρόσκυλο να σου γλύφει το χέρι - το άλλο χέρι δηλαδή και όχι αυτό που κοντεύει να μαυρίσει γιατί το έτερον δέος των ζώων του συγκεκριμενου νοικοκυριού στο έχει καταπλακώσει όλο το βράδυ. Αφού λοιπόν ξυπνήσεις και διαπιστώσεις πως you are not in Kansas anymore, προσπαθείς αργά-αργά να συντονιστείς [σσ: hand eye coordination, να μαθεις να περπατας ξανα, να κρατησεις το κεφαλι σου αναμεσα στους ωμους σου χωρις να σπασει απο χθεσινοβραδινό hummering], να πας στο μπάνιο για να αποβάλλεις και την τελευταια ικμαδα tequila από το σώμα σου και φυσικά να βρεις τα καπου χαμενα και πεταμένα ρουχα σου που κυκλόφορουν σε οοοοοόλο το σπιτι, ξεκινώντας φυσικά από τα απαραίτητα [εσώρουχα] και καταλήγοντας στα ακόμα πιο απαραίτητα [παπούτσια] αν δε στα έχει φάει δηλαδη το γαμόσκυλο.
Εν τω μεταξύ, ελπίζεις πως το ετερον ήμισι έχει ξυπνήσει, είναι decent και έτοιμο να σε προϋπαντήσει με καφέ, τσάι, χυμό, σάντουιτς, κρουασάν και ένα ενδεικτικό φρεσκάρισμα μνήμης - τόσο λεκτικό, γιατί δε θυμάσαι την τύφλα σου, όσο και αναπαραστατικό, γιατί τη θυμάσαι παλαιώθεν, παλιοτσουλακι - αλλά τα γεγονότα διαφέρουν παρασάγγας από τη νοσηρή σου φαντασία.
Αφού λοιπόν δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και φας τη φρικη τυπου "όχι, δεν παίζει να είμαι εγώ αυτό το τέρας, με το μαύρο μάτι της κουκουβάγιας, το μαλλί φωλιά γλυφαδιώτικη, το σκισμένο καλσόν -στη καλύτερη- και την ανάσα που εξαϋλώνει ακόμα και την ίδια την Crest μαζί με το χαμόγελο" αποφασίζεις να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να βγεις στον προθάλαμο του έξω κόσμου με διάθεση και καρδιά αγκινάρα.
Εκει ξεκινουν οι αλλεπάλληλες κρίσεις.
Σοκ νο 1: Το χαριτωμένο σωσιβιάκι χθες, εξελίσσεται σε σημερινό μπυροκοίλι.
Σοκ νο 2: Μολις ξεκινά να σηκώνεται όχι μόνο δεν είναι ο γλυκός τρυφερό τζουτζούκος που "θυμόσουν" [λέμε τώρα] χθες βράδυ, αλλά δε σε κοιτά καν και κατευθύνεται προς το μπάνιο.
Σοκ νο 3: Γυρνώντας από το μπάνιο [και μαλλον ελπιζοντας οτι θα έχεις φύγει] διαπιστώνει πως είσαι ακόμα εκεί [όχι ότι θες να μείνεις,λέμε τώρα, αλλά ψάχνεις να βρεις τους χθεσινοχαμένους θησαυρούς σου] και ελπιζεις με βλέμμα και λαχτάρα παιδιού για την ύπαρξη καφέ στην περίμετρο. Τον οποίο και ζητάς. Τον οποίο και ΑΡΝΕΙΤΑΙ.
Ενσταση κυριε προεδρε. ΕΝΣΤΑΣΗ. Ποιος δεν εχει καφέ μεσα στο σπιτι του; Στο ελληνικό σπίτι; Έστω και μπουρδέλο να ναι καφές υπάρχει!
Για πορτοκαλάδα ούτε λόγος.
Τη βγάζεις λοιπόν με ένα ξινό γκρέυπ φρουτ που παρεπιμπτόντως μπλιαχ! καλυτερα να έπινες ξύδι.
Και φεύγεις κακήν κακώς.
Τι κι αν περίμενες το σερβιτόρο του Χιλτον με παρουσιαστικο γερμανού τσοντοσταρ και αναλογο ένδυμα;
Η τρελογκόμενα εδώ λοιπόν διδάσκει και προτρέπει:
Το σπίτι είναι άσυλο, ησυχαστήριο, εντευκτήριο, αποχωρητήριο πες το όπως θες. Με οποιοδήποτε τρόπο κι αν βρεθείς εκεί πρέπει πάντα να θυμασαι πως κι ο σκύλος ποσο μαλλον το αφεντικο του, σημαδεύουν το χωρο τους εκει κι αν δεν είσαι του σπιτιου το καλύτερο που έχεις να κανεις είναι νατην κάνεις νωρίς-νωρίς κατά προτιμηση και από τη ζωή του. Αν δεν μπορεις για λόγους ανωτέρας βίας και συγκερασμένων συναισθημάτων ενστικτωδούς και ζωώδους φύσεως το προτιμητέο είναι να αποχωρήσεις κατά τη διάρκεια του βραδιού. Όχι τιποτε άλλο, αλλά δε θα βρεις και κίνηση, άσε που το πρωινό σου θα ναι πιο πλούσιο.
Για να μη μηλίσω για τα παπουτσια τωρα.
Κάποια στιγμη στη ζωή σας ενδεχομένως να αντιμετωπίσατε την κατάσταση: "Dude, what did we do last night?" γνωστή άλλωστε και από τη γνωστή και κατα κύριο λόγο άγνωστη ταινία του Άστον Κούτσερ, γνωστού και ως (3ο παιδί) συμβίου της θελκτικής Ντέμις Μουρ.
Αδιάφορα όλα τα παραπάνω, αλλά η στιγμή υπάρχει όσο κι αν θες να την κρύψεις πονηρέ αναγνώστη. Και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ξυπνάς κάπου άγνωστα - προς στιγμήν - και μακρυά από το γλυκό σου κρεβατάκι και το γλυκό σου παπλωματάκι. Και φυσικά, το τέλειο και αγαπημένο σου πρωινάκι. Instead, ξυπνάς διπλα σε πλάτη με προβατίσιο μαλλί, κεφαλή με τάληρο και ένα κοπρόσκυλο να σου γλύφει το χέρι - το άλλο χέρι δηλαδή και όχι αυτό που κοντεύει να μαυρίσει γιατί το έτερον δέος των ζώων του συγκεκριμενου νοικοκυριού στο έχει καταπλακώσει όλο το βράδυ. Αφού λοιπόν ξυπνήσεις και διαπιστώσεις πως you are not in Kansas anymore, προσπαθείς αργά-αργά να συντονιστείς [σσ: hand eye coordination, να μαθεις να περπατας ξανα, να κρατησεις το κεφαλι σου αναμεσα στους ωμους σου χωρις να σπασει απο χθεσινοβραδινό hummering], να πας στο μπάνιο για να αποβάλλεις και την τελευταια ικμαδα tequila από το σώμα σου και φυσικά να βρεις τα καπου χαμενα και πεταμένα ρουχα σου που κυκλόφορουν σε οοοοοόλο το σπιτι, ξεκινώντας φυσικά από τα απαραίτητα [εσώρουχα] και καταλήγοντας στα ακόμα πιο απαραίτητα [παπούτσια] αν δε στα έχει φάει δηλαδη το γαμόσκυλο.
Εν τω μεταξύ, ελπίζεις πως το ετερον ήμισι έχει ξυπνήσει, είναι decent και έτοιμο να σε προϋπαντήσει με καφέ, τσάι, χυμό, σάντουιτς, κρουασάν και ένα ενδεικτικό φρεσκάρισμα μνήμης - τόσο λεκτικό, γιατί δε θυμάσαι την τύφλα σου, όσο και αναπαραστατικό, γιατί τη θυμάσαι παλαιώθεν, παλιοτσουλακι - αλλά τα γεγονότα διαφέρουν παρασάγγας από τη νοσηρή σου φαντασία.
Αφού λοιπόν δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και φας τη φρικη τυπου "όχι, δεν παίζει να είμαι εγώ αυτό το τέρας, με το μαύρο μάτι της κουκουβάγιας, το μαλλί φωλιά γλυφαδιώτικη, το σκισμένο καλσόν -στη καλύτερη- και την ανάσα που εξαϋλώνει ακόμα και την ίδια την Crest μαζί με το χαμόγελο" αποφασίζεις να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να βγεις στον προθάλαμο του έξω κόσμου με διάθεση και καρδιά αγκινάρα.
Εκει ξεκινουν οι αλλεπάλληλες κρίσεις.
Σοκ νο 1: Το χαριτωμένο σωσιβιάκι χθες, εξελίσσεται σε σημερινό μπυροκοίλι.
Σοκ νο 2: Μολις ξεκινά να σηκώνεται όχι μόνο δεν είναι ο γλυκός τρυφερό τζουτζούκος που "θυμόσουν" [λέμε τώρα] χθες βράδυ, αλλά δε σε κοιτά καν και κατευθύνεται προς το μπάνιο.
Σοκ νο 3: Γυρνώντας από το μπάνιο [και μαλλον ελπιζοντας οτι θα έχεις φύγει] διαπιστώνει πως είσαι ακόμα εκεί [όχι ότι θες να μείνεις,λέμε τώρα, αλλά ψάχνεις να βρεις τους χθεσινοχαμένους θησαυρούς σου] και ελπιζεις με βλέμμα και λαχτάρα παιδιού για την ύπαρξη καφέ στην περίμετρο. Τον οποίο και ζητάς. Τον οποίο και ΑΡΝΕΙΤΑΙ.
Ενσταση κυριε προεδρε. ΕΝΣΤΑΣΗ. Ποιος δεν εχει καφέ μεσα στο σπιτι του; Στο ελληνικό σπίτι; Έστω και μπουρδέλο να ναι καφές υπάρχει!
Για πορτοκαλάδα ούτε λόγος.
Τη βγάζεις λοιπόν με ένα ξινό γκρέυπ φρουτ που παρεπιμπτόντως μπλιαχ! καλυτερα να έπινες ξύδι.
Και φεύγεις κακήν κακώς.
Τι κι αν περίμενες το σερβιτόρο του Χιλτον με παρουσιαστικο γερμανού τσοντοσταρ και αναλογο ένδυμα;
Η τρελογκόμενα εδώ λοιπόν διδάσκει και προτρέπει:
Το σπίτι είναι άσυλο, ησυχαστήριο, εντευκτήριο, αποχωρητήριο πες το όπως θες. Με οποιοδήποτε τρόπο κι αν βρεθείς εκεί πρέπει πάντα να θυμασαι πως κι ο σκύλος ποσο μαλλον το αφεντικο του, σημαδεύουν το χωρο τους εκει κι αν δεν είσαι του σπιτιου το καλύτερο που έχεις να κανεις είναι νατην κάνεις νωρίς-νωρίς κατά προτιμηση και από τη ζωή του. Αν δεν μπορεις για λόγους ανωτέρας βίας και συγκερασμένων συναισθημάτων ενστικτωδούς και ζωώδους φύσεως το προτιμητέο είναι να αποχωρήσεις κατά τη διάρκεια του βραδιού. Όχι τιποτε άλλο, αλλά δε θα βρεις και κίνηση, άσε που το πρωινό σου θα ναι πιο πλούσιο.
Για να μη μηλίσω για τα παπουτσια τωρα.
