Το ημερολόγιο μιας τρελογκόμενας

Κεφάλαιο Ι

Το φαινόμενο dr Jekyl/mr Hide

Μπορεί διαβάζοντας να σας-πληθυντικός και ευσεβείς πόθοι- έρθει στο μυαλό πως η γράφων είναι μια απλή χαζογκόμενα που παρατηρώντας τον κόσμο γύρω της κάνει διαπιστώσεις και τις καταγράφει. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, με μοναδική εξαίρεση το πρώτο συνθετικό της -γκόμενας.

So... Η χθεσινή μου εμπειρία μου δίδαξε πως όχι μονο το Πάσχα προκαλεί εκτός από κατάνυξη και δυσπεψία αλλά και το εξής: Όλες οι σχέσεις ακολουθούν ένα pattern- τουλάχιστο η γυναικεία πλευρά της σχεσης. Θέλοντας και μη πάντα στην αρχή είμαστε όλες- με εξαίρεση τα ζώα βλ. μπίμπο- αυτές οι τέλειες, εκπληκτικές, μάχιμες γκόμενες που θα μπορούσαν να είναι τα πάντα΄ γιατροί, δικηγόροι, επιστήμονες, χρηματίστριες, τραπεζικοί, ιδιοκτήτες επιχείρησης και γενικά ό,τι και οι άντρες πιο οργανωμένα και πιο σωστά. (σσ. αποτέλεσμα μελέτης είναι δεν είμαι καμμιά χαζοφεμινίστρια που καίει τα σουτιέν της στο Σύνταγμα- 50$ το σουτιέν αγάπη μου...) Ταυτόχρονα πολλές απο εμάς γίνονται δυνητικά εύκολα εξώφυλλο στο Maxim.
Φυσικό επακόλουθο αυτής της γοητείας λοιπόν είναι το έμμεσο κυνήγι το οποίο εξαπολύουμε στους bachelors και όχι του αντίθετου φύλου να έχει σε ένα μεγάλο ποσοστό επιτυχία.

Και τότε είναι που αρχίζει η μεταμόρφωση-τουλάχιστον στις πρώτες σχέσεις.

Απολαμβάνοντας το θαυμασμό από τα λιγότερο προικισμένα αντικείμενα του πόθου μας απολαμβάνουμε τις δάφνες μας και το να έχουμε κάποιο να μας ανεβάζει στα πρόθυρα της θεοποίησης.
"Ο,αγάπη μου, είσαι πανέμορφη.", "Δεν έχω γνωρίσει καμμία άλλη σαν κι εσένα.", "Έχεις το καλύτερο σώμα που έχω δει." και το γνωστό και μη εξαιρεταίο "Θέλω να μείνω για πάντα μαζί σου." είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των προκαταρκτικών τσιτάτων που αποτελούν όπλο για την κατάκτηση της καρδιάς και κυρίως του σώματος μιας γυναίκας.

Και έτσι από απόρθητο κάστρο μετατρεπόμαστε σε μικρό και υπολογίσιμο χρονικό διάστημα σε αφρόγαλα... Χωρίς καν τον καφέ.

Από γυναίκες με πυγμή και απόψη, με θέληση και αποφασιστικότητα, με ενδιαφέροντα και κεκτημένα δικαιώματα μπαίνουμε στη ζώνη του λυκόφωτος όπου κυριαρχούν οι παντώς μορφής Marthες Stewart. Και ξαφνικά είμαστε με την παρέα του γκόμενου, κάνουμε ό,τι θέλει ο γκόμενος, βρισκόμαστε όποτε μπορεί ο γκόμενος, κάνουμε sex όποτε, όπως και όσο θέλει ο γκομένος, συμφωνούμε με ό,τι θέλει ο γκόμενος, σκεφτόμαστε συνέχεια τον γκόμενο και τρέχουμε πίσω από τον γκόμενο γενικότερα.

Κι εδώ το χάνω... Αυτή είναι η ζωή μας από εδώ και στο εξής; Είμαστε προγραμματισμένες να τρέχουμε συνεχώς πίσω από έναν άντρα; Ή όλα αυτά είναι μια κακόγουστη αλλά καλόστημένη φάρσα από όλες τις γυναίκες του οικείου και όχι περιβάλλοντος;

Και ερωτώ, πώς γίνεται αυτές οι γυναίκες πρότυπα να χρησιμοποιούν τη σχέση τους ώς ένα αυτοάνοσο νόσημα που τους καταστρέφει τη διανοητική τους υγεία; Πώς γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να τα συναισθήματα να μας παρασέρνουν σα χείμαρρος;


Μήπως τελικά είμαστε λιγάκι μαζόχες; Ή απλά δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα;

Αναπάντητα ερωτήματα.

Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα είναι πραγματική.