Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Πίσω από το κρύο σε καλοκαιρινό φόντο

Περπατώντας στην Αθήνα- τη μεγάλη πόλη που λέει και το τραγούδι- η ματιά μας wanders around, πάντα μα πάντα υπάρχει να δεις και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όμως μερικές φορές το πιο ενδιαφέρον σημείο να κοιτάξεις είναι πάνω, όχι οπουδήποτε πάνω. Όχι στον ουρανό που ξεπροβάλλει ακόμα ευθεία πάνω, όχι στα φανάρια που αναβοσβήνουν και δίνουν σήματα ή και ναι. Το πιο ενδιαφέρον σημείο είναι κάπου εκεί ανάμεσα, στα παράθυρα, στα σκοτεινά παράθυρα και στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Άσχημο θέαμα, πολύ άσχημο, προσβάλλει όσο τίποτα την αισθητική μας αυτό το γκριζομπεζ βρώμικο γεμάτο κουτσουλιές ή απλά αδιάφορο σημείο, λες που είναι οι βίλλες της Φιλοθέης,της Γλυφάδας, της Βάρκιζας; Τι μπορεί να βρίσκεται εκεί πίσω πέρα από αδιάφορες, γερασμένες ψυχές που σίγουρα διατηρούν μούχλα δεκαετιών κυριολεκτικά και μεταφορικά; Μπεζ τοίχοι και πράσινες τέντες με ηχητικό χαλί κάποιο ντεμί λαϊκό άσμα όπως Στανίση, Μαζωνάκης, Ρέμος ή κάτι τέτοιο που δίνει την αίσθηση στον ακροατή που το επιλέγει πόσο γραμμένο γι'αυτόν είναι, πόσο γαμάτος είναι ο ίδιος, πόσο μοναδικός και πόσο μόνος, πόσο γαμάτος πάλι, πόσο ελιτιστής, πόσο "Αρχηγός" και πόσο "θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε". Αυτά για τον έναν, τον μόνο, τον άνθρωπο σκέτο, χωρίς ταίρι. Όμως κάπου κάπου σ'αυτά τα ίδια παράθυρα, σ'αυτές τις ίδιες από δεκαετιών τέντες, σ'αυτά τα βρώμικα μπαλκόνια, σ'αυτήν την απαράδεκτη αισθητική ή μάλλον πίσω από αυτά κρύβονται συχνά, μα πολύ συχνά, έρωτες.

Έρωτες που μπορεί να μη μυρίζουν gucci by gucci, να μη φοράνε calvin klein και D&G εσώρουχα, που μπορεί να παίρνουν λεωφορείο και να μη μιλούν αγγλικά κτλ. Έρωτες που μυρίζουν τηγανίλα, που μυρίζουν μουσακά, που έχουν την κούραση στιγματισμένη στα μάτια τους και στα μπυροκοίλια τους. Υπάρχουν όμως, είναι εκεί, μπροστά μας, πίσω μας, δίπλα μας. Είναι οι έρωτες που μπορεί απλά να συμπαθιούνται, μπορεί να είναι "κωλόβλαχοι" και να μένουν στα πατήσια και να μην έχουν ταξιδέψει, αλλά ακόμα να ζουν σα στη δεκαετία του '50. Να βλέπουν Λάμψη και κάτι ψήνεται, να γελούν με τον Μάρκο Σεφερλή και να φορούν "νυχτικιές" από τη λαϊκή.

Όμως αυτοί, αυτοί οι πολλοί, ζουν και ερωτεύονται. Και μπορεί να βλέπουν ό,τι χιπστερ κυκλοφορεί και να το ζηλεύουν, ομώς ζουν κι αυτοί. Και ερωτεύονται. Ερωτεύονται κι άλλους ανθρώπους γύρω τους. Κι εσύ που διαβάζεις τώρα μπορεί να ζεις στη μιζέρια σου που δεν πήγες για ψώνια γιατι πάλι δεν έχεις λεφτά, ομώς αυτοί ζουν και ερωτεύονται δίπλα σου. Πίσω από αυτά τα παράθυρα υπάρχουν ζευγάρια. Ζευγάρια ερωτευμένα. Πολλά δε, και ευτυχισμένα. Που μέσα σ'αυτή τη μιζέρια βρήκαν ο ένας τον άλλο. Ή μάλλον πιο σωστά, έφτιαξαν ο ένας τον άλλο. Έφτιαξαν. Γιατί τελικά κανείς δεν αλλάζει κανέναν μας. Τους φτιάχνουμε, μας φτιάχνουν και μετά ζούμε. Δίπλα μας άνθρωποι ερωτεύονται, πίσω από βρώμικα παράθυρα κοιμούνται αγκαλιά στον καναπέ ιδρωμένοι, κάνουν σεξ, χαμογελούν ο ένας στον άλλον, μεγαλώνουν παιδιά (και σκυλιά), φιλιούνται, μιλούν, πίνουν, σκέφτονται. Πίσω από τη μιζέρια του γκρι τοίχου υπάρχει έρωτας.

Υπάρχει έρωτας. Όμορφος, άσχημος, νέος, γέρος, πλούσιος, φτωχός, gay, straight. Υπάρχει έρωτας.

Κι εμείς, απλά βλέπουμε μέχρι το γκρι του παραθύρου.