Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

14 Φλεβάρη

Ίσως το ύφος του κειμένου που θα ακολουθήσει να είναι λίγο διαφεροτικό, ίσως να είναι λίγο γλυκανάλατο, ίσως και λίγο λάθος για ένα σοβαρό άτομο. Πφφ, σοβαρό άτομο...

Γιατί τα σοβαρά άτομα δεν πέφτουν στα πατώμα; Δεν αγαπάνε; Δεν πονάνε; Ξέρω πως δεν μπορεί, δε γίνεται να μιλάμε ΣΥΝΕΧΕΙΑ για γκομενικά... Εγώ κι αν το ξέρω. Είναι στιγμές που με κουράζουν όλοι τόσο πολύ που δεν ξέρω από που να φύγω. Όλοι μας και κυρίως οι πιο ανασφαλείς, θέλουμε να γινόμαστε το κέντρο του κόσμου. Ναι αλλά εγώ πια αυτό δεν το μπορώ. Εμένα πια αυτό με κούρασε. Και μάλιστα πολύ. Μια καλή μου φίλη σε μια από αυτές τις συζητήσεις που κάνεις έτσι απλά για να τις κάνεις μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. "Δε θα γίνεις εσύ ο ψυχολόγος κανενός.", μου είπε. Κι έτσι είναι. Δεν υπάρχει πια χρόνος. Δεν έχω χρόνο για κανέναν, ούτε φίλο ούτε γκόμενο να γίνω δορυφόρος του. Νο more. Ευχαριστώ δε θα πάρω. Δεν έχω άλλο χρόνο να παίζω τον κομπάρσο σε κανενός την ταινία, έχω τη δική μου να ασχοληθώ. Τη δική μου που πρωταγωνιστώ. Μα να μην ακούει κανείς όμως;;;

Να λέω πως δε θέλω να μιλήσω, πως με πονάει και να γίνονται ΌΛΟΙ -φίλοι, γνωστοί και εχθροί- κοινωνοί στην ίδια κατάσταση; Όλοι να θέλουν να γίνουν ο κολλητός Του -του γκόμενου- κι όταν δε θέλουν να μου λένε για τα δικά τους προβλήματα; ΩΠΑ. ΜΠΑΣΤΑ. ΣΤΟΠ. Κάπου εδώ μπαίνει κι η δική μου ζωή, η δική μου προσωπικότητα, τα δικά μου προβλήματα. Δεν μπορώ άλλο. Τώρα ήρθε η ώρα για μένα. Και για κανέναν άλλο.

Είμαι 22 στα 23. Έχω περάσει τη φάση που υπάρχει κάποιος με ανάγκη για αυλή. Δεν μπορώ να αναλώνομαι πια σε τέτοια ζητήματα. God, δε με νοιάζει άλλο ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΛΛΟ. ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΠΛΗΡΩΣ!!!!!! ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΚΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ!!!!

Είναι πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα για μένα. Μου αρέσεις, με γοητεύεις, με γοητεύει η ποιότητά σου, η παιδεία σου, η μόρφωσή σου, η ανάγκη σου για μοναξιά. Με γοητεύει που έχεις χτίσει ένα περίβλημα μπουρδολογίας γύρω σου που μόνο μπορώ να φανταστώ τι υπάρχει εκεί από κάτω. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα... Μπορεί να υπάρχει κι ο πιο υπέροχος ψυχισμός. Δεν ξέρω. Ξέρω πως θέλω να σε μάθω. Και θέλω να σου τα πω όλα αυτά. Ω, πόσο πολύ θέλω να σου τα πω. Ποιος ξέρει πόσες φορές έχουν γραφτεί όλα αυτά που λέω και σκέφτομαι; Για πόσους; Για σένα; Πόσες γυναίκες σε έχουν ερωτευτεί κι έχουν τρελαθεί; Ακούω το γράμμα του Πάριου. Σου γράφω ένα γράμμα για να μιλήσω έτσι λίγο μαζί σου. Τόσο απλά; Τόσο απλά. Γιατί δε με αφήνεις να σε ακουμπήσω. Δε με αφήνεις να σε αγγίξω. Και πώς να το κάνω. Αφού δεν μπορώ καν να σου μιλήσω. Αισθάνομαι τόσο μα τόσο παιδί μπροστά σου. Και πρέπει να ΜΗΝ είμαι τόσο παιδί. Μα είμαι; Μα είμαι. Στην ψυχή; Τι σημασία έχει; Ποιος νοιάζεται; Εγώ; Εγώ.

Εγώ νοιάζομαι. Για σένα. Για μένα; Εσύ; Εγώ; Εγώ; Εγώ; Θα διερωτόμαι για καιρό. Δεν μπορώ. Θέλω να σου μιλήσω. Αλλά και τι να σου πω; Πως σ'αγαπώ; Πως σ'αγαπώ.
Μπορώ να σ'αγαπώ; Μπορώ; Θα διερωτόμαι για καιρό. Και για πόσο καιρό θα σ'αγαπώ; Για πόσο καιρό θα πολεμάω για ένα πουκάμισο αδειανό; Πόσο θέλω να με ακούσεις; Να με δεις; Να με ΔΕΙΣ. Εμένα. Μόνο έμενα. Κανέναν άλλο. Καμμία μαθητεία, καμμία φιλία, καμμία παρέα, καμμία δουλειά, καμμία κοινωνία. Εμένα. Μόνο εμένα. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ.

Γιατί εγώ κοιτάζω μόνο εσένα. Το βασανισμένο δανδή που ψάχνει την ευτυχία και τη διασκέδαση εφήμερα.Αναζητά τη χαρά εξαργυρώνοντας τα γραμμάτια των ετών μη δίνοντας σημασία μη δίνοντας τίποτα πίσω. Άραγε, ΕΣΥ μπορείς να δεις ΕΜΕΝΑ;

Άραγε, μπορείς να με αγαπήσεις όσο εγώ. Δε θέλω πια δυο φιλιά σου κι ένα χάδι. Θέλω την καρδιά σου. Με τα κλειδιά της. Θέλω να μου τα δώσεις. Μαζί και τα δυο φιλιά. Θέλω να σε αγαπάω με όλη μου τη δύναμη κι εσύ να γίνεις το οχυρό μου. Το σκάφος μου. Το σπίτι μου. Ο άντρας κι ο πατέρας. Ο έρωτας. Ο απόλυτος.

Άραγε, μπορείς; Μπορείς να τα δεις όλα αυτά; Μπορείς να τα ακούσεις; Μπορείς να αφουγκραστείς; Μπορείς να με αγγίξεις;