Αυτό δεν είναι κόμμα, είναι ενυδρειο

Όλα κι όλα, απ'όλα έχουμε. Καρχαρίες, μεγαλοκαρχαρίες, ροφούς, μικρά ψάρια, σουπιές, χέλια, δυο-τρεις γλώσσες και- κυρίως- δελφίνια. Χαμός γίνεται από αυτό το τελευταίο είδος, μιλάμε για κοπάδια ολόκληρα.

Μπροστά πάει ο αρχηγός κι από πίσω ακολουθούν κατά φθίνουσα σειρά οι γνωστοί σε όλους δελφίνοι, ο καθένας μόνος του βέβαια - ο συνασπισμός ειναι τζιζ λέξη για την παραταξη από τότε που την υιοθέτησε ο ΣΥΝ - Ντόρα, Γιώργος, Δημήτρης, Αντώνης... Κι ενώ η πρώτη με το δεύτερο έχουν ξεσκιστεί στη συνομωσιολογία[τις βυζαντινες κλιμακες τις παιζουν στα δαχτυλα πλεον] ο τρίτος ζει στην κοσμάρα του και ο τεταρτος τολμά[ο σώζων εαυτόν σωθείτω παρακαλώ] να αγγίξει το ρομαντικό θέμα της ιδεολογίας και του συντηρητικού κέντρου, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκινήσει κάτι που δεν κατορθώνει ούτε με την 70χρονη κολλημένη με το γαλάζιο μέχρι το κόκκαλο γιαγιά μου, ενώ ταυτόχρονα οι υπόλοιποι δελφίνοι του κάνουν μποϋκοτάζ με την ηχηρή απουσία τους.

Κοινώς, δεν έχουν αφήσει κάγκελο για κάγκελο. Αλλά και γιατί να αφήσουν; Τόσα παπαγαλάκια, τόσα κάγκελα , μου θέλει κι ο Γιωργάκης τηλεdebate- ξέρεις αναγνώστη μου να πουμε για τα γνωστα μείζονα θέματα βλ. eurovision, σουπερλιγκα, πώς θα ξανα-αλλάξουμε την παιδεία, πώς θα ξανα-αλλάξουμε την υγεία, ποιος είχε πιο έξυπνο μπαμπά/παππού/θείο/σκυλο/γατα/ποδήλατο/κτλ- για να μη μείνει σε κανέναν κάγκελο πόσο μάλλον σε αυτούς που ανήκουν κατα κόρον και δικαιωματικά.

Α, έχουμε και τα εγκαίνια του μουσείου και έχουμε και τρελη Α-list καλεσμένους που πιθανότατα θα μας απαντήσουν δεόντως δεδομένου ότι έχουμε 2 χρόνια το μουσείο κλειστό, και 6 μήνες το μετρό αεροδρομίου νεκρό σε μια χώρα με βασικό εξάγημο προϊόν τον τουρισμό! Τα εγκαίνια φυσικά θα κάνει ο προαναφερθής Αντώνιος. [ΑΚΟΥ 5 ΕΥΡΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΣ ΔΕΝ ΠΑΣ ΣΤΗ ΒΙΣΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ].
Ευτυχώς, ο ροφός την έκανε με τον προηγούμενο ανασχηματισμό από το υπουργείο πιθανότατα με το εξπρές του μεσονυχτίου. Τώρα σε καμμιά πρεμιέρα Μεγάρου να το δεις κι αν.

Και ενώ γίνεται της κολάσεως με τη σκανδαλοθηρία και παράλληλα αναρωτιέσαι πού είναι ο αρχηγός τσουπ να σου σου ξεπετάγεται κι ένας Χριστοφοράκος να έχει αποχωρησει και να σου λέει "Παίξε τώρα μόνος σου, μπάι μπάι, πάω για τρέλες στις Σεϋχέλες." εσύ αναρωτιέσαι μήπως τελικά έχει βρωμίσει το ψάρι και έχεις μπερδευτεί από τα "θαλασσιά" σκάνδαλα;

Αλλά κι εσύ δεν είσαι καλύτερος αναγνώστη μου, χρωμάτακι κόκκινο σε βλέπω ή μαλλον χρυσαφί μιας και έχεις χαρακτηριστικά χρυσόψαρου.

Ούτε καν ενυδρείο αγάπη μου, ψαραγορά το κάναμε 'δω πέρα.


[φαντάσου να μην ενστερνιζόμουν δεξιές απόψεις τι θα 'γραφα. Λαβράκια με απόχη!]

Ουφ πείνασα, αντε παμε για καμμιά τσιπουρα....

To ημερολόγιο μιας τρελογκομενας

Κεφάλαιο IV

Βedside manner

Για τους μη εξοικειωμένους με τη μητρικη της Γηραιάς Αλβιώνας, παρακαλώ κάντε την με ελαφρά.


Κάποια στιγμη στη ζωή σας ενδεχομένως να αντιμετωπίσατε την κατάσταση: "Dude, what did we do last night?" γνωστή άλλωστε και από τη γνωστή και κατα κύριο λόγο άγνωστη ταινία του Άστον Κούτσερ, γνωστού και ως (3ο παιδί) συμβίου της θελκτικής Ντέμις Μουρ.

Αδιάφορα όλα τα παραπάνω, αλλά η στιγμή υπάρχει όσο κι αν θες να την κρύψεις πονηρέ αναγνώστη. Και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ξυπνάς κάπου άγνωστα - προς στιγμήν - και μακρυά από το γλυκό σου κρεβατάκι και το γλυκό σου παπλωματάκι. Και φυσικά, το τέλειο και αγαπημένο σου πρωινάκι. Instead, ξυπνάς διπλα σε πλάτη με προβατίσιο μαλλί, κεφαλή με τάληρο και ένα κοπρόσκυλο να σου γλύφει το χέρι - το άλλο χέρι δηλαδή και όχι αυτό που κοντεύει να μαυρίσει γιατί το έτερον δέος των ζώων του συγκεκριμενου νοικοκυριού στο έχει καταπλακώσει όλο το βράδυ. Αφού λοιπόν ξυπνήσεις και διαπιστώσεις πως you are not in Kansas anymore, προσπαθείς αργά-αργά να συντονιστείς [σσ: hand eye coordination, να μαθεις να περπατας ξανα, να κρατησεις το κεφαλι σου αναμεσα στους ωμους σου χωρις να σπασει απο χθεσινοβραδινό hummering], να πας στο μπάνιο για να αποβάλλεις και την τελευταια ικμαδα tequila από το σώμα σου και φυσικά να βρεις τα καπου χαμενα και πεταμένα ρουχα σου που κυκλόφορουν σε οοοοοόλο το σπιτι, ξεκινώντας φυσικά από τα απαραίτητα [εσώρουχα] και καταλήγοντας στα ακόμα πιο απαραίτητα [παπούτσια] αν δε στα έχει φάει δηλαδη το γαμόσκυλο.

Εν τω μεταξύ, ελπίζεις πως το ετερον ήμισι έχει ξυπνήσει, είναι decent και έτοιμο να σε προϋπαντήσει με καφέ, τσάι, χυμό, σάντουιτς, κρουασάν και ένα ενδεικτικό φρεσκάρισμα μνήμης - τόσο λεκτικό, γιατί δε θυμάσαι την τύφλα σου, όσο και αναπαραστατικό, γιατί τη θυμάσαι παλαιώθεν, παλιοτσουλακι - αλλά τα γεγονότα διαφέρουν παρασάγγας από τη νοσηρή σου φαντασία.

Αφού λοιπόν δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και φας τη φρικη τυπου "όχι, δεν παίζει να είμαι εγώ αυτό το τέρας, με το μαύρο μάτι της κουκουβάγιας, το μαλλί φωλιά γλυφαδιώτικη, το σκισμένο καλσόν -στη καλύτερη- και την ανάσα που εξαϋλώνει ακόμα και την ίδια την Crest μαζί με το χαμόγελο" αποφασίζεις να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να βγεις στον προθάλαμο του έξω κόσμου με διάθεση και καρδιά αγκινάρα.

Εκει ξεκινουν οι αλλεπάλληλες κρίσεις.

Σοκ νο 1: Το χαριτωμένο σωσιβιάκι χθες, εξελίσσεται σε σημερινό μπυροκοίλι.
Σοκ νο 2: Μολις ξεκινά να σηκώνεται όχι μόνο δεν είναι ο γλυκός τρυφερό τζουτζούκος που "θυμόσουν" [λέμε τώρα] χθες βράδυ, αλλά δε σε κοιτά καν και κατευθύνεται προς το μπάνιο.
Σοκ νο 3: Γυρνώντας από το μπάνιο [και μαλλον ελπιζοντας οτι θα έχεις φύγει] διαπιστώνει πως είσαι ακόμα εκεί [όχι ότι θες να μείνεις,λέμε τώρα, αλλά ψάχνεις να βρεις τους χθεσινοχαμένους θησαυρούς σου] και ελπιζεις με βλέμμα και λαχτάρα παιδιού για την ύπαρξη καφέ στην περίμετρο. Τον οποίο και ζητάς. Τον οποίο και ΑΡΝΕΙΤΑΙ.

Ενσταση κυριε προεδρε. ΕΝΣΤΑΣΗ. Ποιος δεν εχει καφέ μεσα στο σπιτι του; Στο ελληνικό σπίτι; Έστω και μπουρδέλο να ναι καφές υπάρχει!

Για πορτοκαλάδα ούτε λόγος.

Τη βγάζεις λοιπόν με ένα ξινό γκρέυπ φρουτ που παρεπιμπτόντως μπλιαχ! καλυτερα να έπινες ξύδι.



Και φεύγεις κακήν κακώς.

Τι κι αν περίμενες το σερβιτόρο του Χιλτον με παρουσιαστικο γερμανού τσοντοσταρ και αναλογο ένδυμα;

Η τρελογκόμενα εδώ λοιπόν διδάσκει και προτρέπει:

Το σπίτι είναι άσυλο, ησυχαστήριο, εντευκτήριο, αποχωρητήριο πες το όπως θες. Με οποιοδήποτε τρόπο κι αν βρεθείς εκεί πρέπει πάντα να θυμασαι πως κι ο σκύλος ποσο μαλλον το αφεντικο του, σημαδεύουν το χωρο τους εκει κι αν δεν είσαι του σπιτιου το καλύτερο που έχεις να κανεις είναι νατην κάνεις νωρίς-νωρίς κατά προτιμηση και από τη ζωή του. Αν δεν μπορεις για λόγους ανωτέρας βίας και συγκερασμένων συναισθημάτων ενστικτωδούς και ζωώδους φύσεως το προτιμητέο είναι να αποχωρήσεις κατά τη διάρκεια του βραδιού. Όχι τιποτε άλλο, αλλά δε θα βρεις και κίνηση, άσε που το πρωινό σου θα ναι πιο πλούσιο.

Για να μη μηλίσω για τα παπουτσια τωρα.

Somethings are better left in the dark

...and in the past...

Το παρόν κείμενο αποτελεί φόρο τιμής στην πολυαγαπημένη και ιδιαιτέρως γνωστή αδερφή ψυχή, τα κατ'αιώνες ορθά λεγόμενά της και κυρίως την αποτυχία μου να αναγνωρίσω εξ αρχής τη σοφία στις προτροπές και συμβουλές της.



Πάντα οι καταστάσεις με προλαμβάνουν. Όχι, γιατί αποτυγχάνω να τις δω και να τις αναγνωρίσω εγκαίρως, σίγουρα όχι. Περισσότερο έχει να κάνει με την αέναη παιδικότητα της φύσης μου και τη αστείρευτη επιμονή μου στα επιθυμητά αποτελέσματα - είτε αυτά έρχονται, είτε όχι. Συνεπώς, όταν μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα και επιταγές δήθεν ακούσιες αλλά εξόφθαλμα εκούσιες έρχομαι σε επαφή με την πραγματικότητα, όπως με κοιτά αυτή και όχι όπως την έχω φτιάξει εγώ στο συννεφάκι μου και στο παράλληλο εγώ μου, εκνευρίζομαι.

Κι όταν εκνευρίζομαι χτυπάω Σι ύφεση.

Δημιουργικότατη νότα δε διαφωνώ, αλλά ο χείμαρρος που δημιουργεί παράλληλα παραπέμπει σε τυφώνα. Και τυφλώνα.

Όταν εκνευρίζομαι δεν παίζω και είναι λίγες οι φορές που δεν παίζω συνειδητά.

Επιστρεφοντας πίσω στην αδερφή θυμάμαι καθαρά τις αποφάσεις που ερμηνεύουν το γιατί κάποια πράγματα πρέπει να αποτελούν τμήμα των αναμνήσεων΄επειδή δεν είναι αρκετά για να γεμίσουν το σήμερα αφού ήδη έπαιξαν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του εγώ στο χθες. Επιτελώντας το ρόλο τους, οφείλουν να γκριζάρουν αποσυρώμενοι στο background και να μην επισκιάζουν τις καταστάσεις του σήμερα ώστε να μην επηρεάζουν τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το αύριο. Ο χρόνος δεν κινείται κυκλικά, αλλά ευθεία. Η αναμόχλευση του παρελθόντος προκαλεί μόνο διατάραξη της σειράς των πραγμάτων και συγκρατεί τον άνθρωπο από την πρόοδο.

He who does not know his past is a fool.

He who keeps on living it is a loser.

And I am neither.

Rest in peace figures of the past, for I no longer need you.

I only need to remember you. In order to evaluate you.

Αντίο.

Ο Χριστος και η Παναγια στην κυριολεξια

Ενταξει, είπαμε, "παπάς! παπάς!" . "Πιασ'τ'αρχιδια σου." αλλά όχι κι έτσι. Κλέβουν το παγκάρι, ναι, κλέβουν τα έλη, ναι, πηδιούνται αβέρτα, ναι, αλλά να τους σκοτώσουμε; Πες πάει στο διαλο και δε φυλακει το στοματί σου, λες ναι να τους φάμε, αλλά να τους ανατινάξουμε κιόλας;

Σήμερα, στη μητρόπολη έγινε απειλή για βόμβα και κατόπιν επέμβασης έξι πυροτεχνουργών - να που και οι χημικοι μηχανικοι και οι μπάτσοι είναι κάπου χρήσιμοι - την εξουδετέρωσαν.

Μα στην Μητρόπολη ρε παιδιά; Είναι δυνατόν; Ενά φου να της κάνει πάει έπεσε, έτσι κι αλλιώς. Γιατί να σπαταλήσεις χρόνο, χρήμα, μελάνι για προκήρυξη και ότι άλλο είναι απαραίτητο για μια τρομοκρατική ενέργεια; [σημαία του Τσε τσεκ, αδήλωτες κάρτες κινητών τσεκ, μαντήλι μουτζαχεντίν τσεκ] Γιατί να μην πας στο ΣΕΒ instead που δήλωσε ότι υποστηρίζει και το τετρήμερο ή το τετράωρο ή κάτι με τέσσερα τέλοσπάντων;Όχι, θα μου πεις τώρα, άμα ο μπαμπάκας σου είναι βιομήχανος γιατί να πας να χτυπησεις το σπίτι σου... Ε;

Αμάν πια ακόμα και οι τρομοκράτες σε αυτή τη χώρα ΖΩΑ είναι;

Παρακαλείται ο Jeff Dunham να παραδώσει μαθήματα....

Αγορακι, τι φρουτα βγαζει η Καλαματα;

Ναι, ναι, καλά πας για “μετρό”.


Τραγικές φιγούρες της πόλης μετά τον απανταχού Αλέξη[Κουγια], τους σταντέ καμμένους και τους μπάτσους των οποίων τελεύταιο κατεκτημένο everest είναι αυτό στην Πειραιώς, οι metrosexual.

Be careful mankind, they are taking over the world. Καλά κατάλαβες βασανισμένε αναγνώστα, αναφέρομαι σε αυτούς που κράζεις, σιχαίνεσαι αλλά ανομολόγητα αν δεν είσαι ζηλεύεις με περισσό πάθος. Όσο για τις αναγνώστριες- ευσεβείς πόθοι ω μούσα της συγγραφής- είναι ακριβώς αυτοί που αποκαλούμε στο δρόμο κρυφοπούστηδες... μέχρι να γυρίσουμε στον τριχωτούλη, χοντρούλη μας που ακόμα θεωρεί πως το “Αρκουδάκο μου” είναι χαϊδευτικούλι, μωρέ.

Κλασσικές φιγούρες- εκτός από τραγικές- οι metrosexual φωλιάζουν πλησίον D&G, Dsquared και diesel ενώ σε απόσταση αναπνοής πρέπει να βρίσκονται salon de beaute- μη και μας σπάσει κανα νύχι- και starbucks “για να απολαμβάνω πάντα ενα κρύο grande caramel macchiato with extra dose of caramel”.

Ξαφνικά έσκασε η μόδα της περιποίησης. Τι μόδα δηλαδή που έγινε κατεστημένο αν σκεφτείς ότι ο γκόμενος κανει μία ώρα περισσότερο να ετοιμαστεί από μένα κι όχι τίποτα άλλο, αλλά φαίνεται και πιο κυριλλέ μην τα πάρω και τα σπάσω όλα εδώ μέσα. Κάτσε ρε φίλε; Δηλαδή what's gonna be next, θα περνάω να σε πάρω με το αμάξι και να προσεχω από που θα μπείς για να μη σου χαλασει το Louis Vuitton απο τη λασπη;;;

Και διερωτόμαι αναφωνώντας: είχες και στη λουγκροχώρα LAK., Lacoste μεταλλιζέ και haute couture defille στη Vegera;

Mην πολεμας...

Α ρε Αλεξιου, πάλι με πεταξες στα πατωματα για λογους που δεν ξερεις, που ξερω μονο εγω, που δε θα πρεπε να υπαρχουν, ποτε.

Μη πολεμάς μαζί μου για θα χάσεις
Έχουν τα όπλα σου παλίωσει από καιρό
Αν σου φωνάξω σ αγαπώ δεν θα το πιάσεις
Πάλι στο φόβο σου το ξέρω θα κουρνιάσεις
έτσι και κάνω να στο πω

Μη πολεμάς μαζί μου για θα λυγίσεις
αν μες τα μάτια σε κοιτάξω πιο βαθιά
δεν έχουν έλεος σου λέω οι αναμνήσεις
είναι παράδεισοι που θέλουν να γυρίσεις
μα εσύ διαλέγεις τη φωτιά

Μη πολεμάς μαζί μου για θ'ακούσεις
τον εαυτό σου που τον κλείδωσες καιρό
χωρίς αγάπη και την δίψα του αν νιώσεις
ποιο ποταμό ποιο δάκρυ θα βρεις να του δώσεις
να πιει νεράκι καθαρό

Μη πολεμάς μαζί μου για δε θ'αντέξεις
αν δεις πως κράτησα μακριά σου μια ζωή
με της αγάπης το σπαθί μη πας να μπλέξεις
θα δεις τη δύναμη αυτής της άγιας λέξης
που θα σου κόψει τη πνοή

Μη πολεμάς μαζί μου για θα λυγίσεις
αν μες τα μάτια σε κοιτάξω πιο βαθιά
δεν έχουν έλεος σου λέω οι αναμνήσεις
είναι παράδεισοι που θέλουν να γυρίσεις
μα εσύ διαλέγεις τη φωτιά...

Χαρις Αλεξιου

ΥΓ: Δεν εχουν ελεος σου λεω οι αναμνησεις, ειναι παραδεισος που θελουν να γυρισεις, μα εσυ διαλεγεις τη φωτια... Αμα μου βαλεις και μια Νταμα Κουπα τωρα, θα πεσω τ'ανασκελο. Ξερεις εσυ, ξερεις γιατι...

Who needs life when there's Gossip Girl

Είναι πλέον επίσημο πάσχω από couch potato syndrom σε συνδυασμό με εθισμό στα high society drama soapoperas. Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει πρόβλημα απο την εποχή του αθάνατου και πρωτοπόρου "THE O.C." το οποίο έβλεπα ανελλειπώς τα Σαββατοκύριακα στο Star, στο λαπτοπ μου ενώ όλοι νόμιζαν πως διαβάζω, στο dvd χωρίς φαϊ και νερό σε ολονύχτιες προβολές ενώ με περίμενε κόσμος. Άξιος διάδοχος το G.G. με έχει καθηλώσει στο κομπιούτερ ώρες ατέλειωτες σε βαθμό που νομίζω πως μάλλον απέκτησα μυωπία ενώ περιμένω καρτερικά τις επιληπτικές κρίσεις από την έλλειψη ύπνου και την υπέρμετρη έκθεση σε ακτινοβολία. Το διάβασμα φυσικά ανύπαρκτο όπως και άλλες απαραίτητες καταστάσεις.

Δεν ξέρω αν φταίει η Prada, η Gucci και ο Αrmani ή αν είναι Park Avenue, οι ιντριγκες αλα Liaisons Dangeureuses και οι υπερκόμματοι με τις απιστευτες νευρώσεις που θα έκαναν το Φώσκολο και το Woody Allen να κλαίνε για τα περασμένα μεγαλεία, αλλά αυτή η νέα- για τα ελληνικά δεδομένα-σειρά μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό και το βλέμμα στραμμένο στο τι επιφυλάσσει η ζωή στους WASP φίλους μας.

Πώς το πες Μαριάννα; Νοσταλγησες Νέα Υόρκη και Ralph Lauren;

Δεν κρατιόμαστε για τη συνέχεια. Άλλωστε, η ζωή τους είναι μααααάλλον σε διαφορετική προοπτική από τη δική μας.


ΥΓ: Αν ξαναδώ τη Lilly Van der Woodsen με Birkin σε ακόμα ένα διαφορετικό χρώμα και μέγεθος θα πέσω από Empire State Building.

Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις

Το πάθημα, μάθημα (x2)

"Η συνταγή της επιτυχίας είναι μία", "τύφλα να 'χει ο Michael Scofield.","-Πώς λέγονται 3 μπάτσοι σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα; - Ντεκόρ.", "Οι Κορυδαλλοί είναι αποδημητικά πουλιά" και άλλα τέτοια σίγουρα έχουν γίνει για ακόμα μια φορά το ανέκδοτο της ημέρας στην Γαδά Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής και ο Παλαιοκώστας - αχ αυτός ο παλιοκώστας προκαλεί για ακόμα μια φορά σε τρία χρόνια πονοκέφαλο στον Αττικάρχη με την απρεπώς όμοια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του.

Στον άνθρωπο αξίζουν σθγχαρητήρια. Η απόδραση για δεύτερη φορά απο το προαύλιο των φυλακών Κορυδαλλού με τον ίδιο κινηματογραφικό τρόπο δίνει σε δημοσιογράφους, πανελίστες, παραθυρατζήδες και μέλη της ΕΣΗΕΑ γενικότερα τη δυνατότητα να κερδίσουν επάξια το ψωμάκι τους ενώ, ταυτόχρονα προσάπτει ακόμα ένα λόγο στην ελληνική αστυνομία για να μην ξεκινήσει τη συνεργασία της με την Εuropol - αν υπήρχε δυνατότητα μέχρι και εκεί θα μας βάζανε υπο επιτήρηση οι Ευρωπαίοι. Η απόδραση βέβαια του Παλαιοκώστα γεννά εύλογα, ορισμένα ερωτηματικά.

1ον: Μέρα μεσημέρι δεν είχε ποδόσφαιρο ΠΟΥΘΕΝΑ άρα που στο διάολο το είχαν το μυαλό τους οι φύλακες;

2ον: Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπεται η διέλευση αεροσκαφών πάνω από τη φυλακή; Δηλαδή, τι το κάναμε; Συνορα Ελλάδας- Τουρκίας;

3ον: Με τι κριτήρια προσλαμβάνονται οι φύλακες ώστε την όρια της απόδρασης αντί να πιάσουν τους κρατούμενους, ο ένας κατόρθωσε το ακατόρθωτο και αυτοτραυματίσθηκε;

4ον: Τι καπνίζουν εκεί μεσά και άφησαν 2 κρατουμενους να φύγουν με τη βοήθεια ενός μονο χειριστή ελικοπτέρου;

Παράπονο δεν έχω πάντως απο κτήρια-σκεύη στην Αθήνα. Έχουμε και τηγάνι και σουρωτήρι. Όσο να ναι, και πατάτες κάνεις και σαλάτες.
Αττικάρχα μου, καλή όρεξη σου εύχομαι. Έτσι που τα 'κανες, φάτα μόνος σου!

Τα εν οικω(ανοχής;) μη εν δήμω

Της πόρνης γίνεται τον τελευταίο καιρό στη showbiz. Όχι ότι μας κάνει εντύπωση δηλαδή...


Let's face facts.

Ζουμε σε μια χώρα που όλοι πλέον είναι celebrities, κι αν δεν είναι ή θα γίνουν εντός των ημερών ή έχουν στο άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον κάποιον/α wannabe starletίτσα.

Ένα από τα βασικά πλουτοπαραγωγικά προϊοντα της Ελλαδίτσας είναι η φούντα - μιλάμε για μεγάλα καρτέλ,όμως όχι αστεία- οπότε και φυσικό είναι μπάφος, μαύρο, κάνναβη, οποιούχα και τα ρέστα να είναι σε αυθονία. Και επειδή είμαστε και πολύ έξω κάρδιά άτομα και μας αρέσει το prιλίκι-όπως και το αραλίκι βέβαια- κάνουμε και εισαγωγές.

Ο Έλληνας γουστάρει να γλεντάει, πώς να γίνει τώρα. Μια φορά τη βδομάδα θα παέι μπουζούκια, κλαμπ, ποτάδικα, σινεμα, θέατρο, μέγαρο, συναυλία, party, swing party, όλο και κάτι θα κάνει. Και επειδή η έκσταση, το LSD και τα κουμπάκια εκτός από ΤΕΡΜΑ passe - πολύ nineties βρε παιδι μου το rave - είναι και πολύ ολλανδικό[πας μη Ελλην βαρβαρος εκτος Αμερικανου ο οποίος και βετεράνος εν πάσα ελληνικη καινοτομια] προτιμώμεν την κοκα η οποία ως γνωστόν ρέει άφθονη, πιο άφθονη κι από HAIG στο στομάχι των παραπάνω, στα πάρτυ της νομενκλατούρας. Must η "λευκή" σε γιοτ, σπίτια, κλαμπ μόνο για μέλη, παρτυ με ουζα και τα γνωστά στέκια των γνωστών-αγνώστων-celebrities-προυχόντων του τόπου. Άλλοι πεθαίνουν από OD, άλλοι πιάνονται για μικροποσότητες, άλλες/οι γίνονται πουτάνες και νταβαντζήδες εναλλάσσοντας τα λαμπερά φώτα της showbiz με το λευκό φως του θανάτου ή το δυνατό φως του ανακριτή. Κι επειδή ο κοσμάκης ηγρόν αγόραζε ενώ γινόντουσαν τα Σοδομα και Γομορα, τα αίσχη μεταξύ δημοσιογράφων και τραβεστί, μεταξύ πολιτικών και τραβεστί, μέχρι και μεταξύ εισαγγελέων και τραβεστί είναι ώρα να ξυπνήσουμε μου φαίνεται από αυτο τον ύπνο παρέα με τους Άμις (σσ: πουριτανή κοινότητα εγκατεστημένη στο εσωτερικό της Αμερικής). Δεν είναι λύση βέβαια να αρχίσουμε να πηδιόμαστε αβέρτα με όποιον να'ναι - αν και λιγο πότισμα σε περιοδο ξηρασίας κακό δεν είναι - αλλά να σταματήσει επιτέλους αυτή η απύθμενη υποκρισία που συνοδεύεται και απο ασυναγώνιστη βλακεία και να αναλογιστούμε πως κανείς δεν είναι Παρθένα και όσια. Όλοι καταβάθως πουτανες και μαλάκες είμαστε, απλά προτιμούμε να το κρύψουμε γιατί δεν έχουμε τα κότσια- και κυρίως σε κανέναν- για να το αποδείξουμε.

Και προχωράω στο παρασύνθημα.

Εδώ ο άλλος λέει να ξεφτιλιστεί δημόσια στο Συνταγμα αν του το πει ο Καραμανλής και τη βγάζει καθαρή με μια "Συγγνώμη, έφταιξα.". Εδώ, ο αρχηγός λέει mea culpa - μαλλον mea grand colpa έπρεπε να λεει- και κλαιμε με δάκρυα χαράς ενώ γίνεται του Αλογοσκουφη και κινδυνεύουμε να αναρτήσουμε πινακίδα "πασης φυσεως υλικα-κατεδαφιζεται" και μας πείραξε που ο Τεο, παρεπιμπτόντως ο απόλυτος Ελληνας, εκανε εισαγωγη κοκας; Και να πω πως ειναι κανας βαρώνος-καρτελ-μαφια να πω "ναι, παει στο διαολο βγαλαμε εναν αλήτη από το δρομο". Αυτός ΜΟΝΤΕΛΟΣ είναι και κάναμε τη σύλληψη του μείζον θέμα;;;

Ε, βεβαια τι να μου πεις, όταν βρισκόμαστε σε μια χώρα που ο κώλος της Πετρούλας κάνει μεγαλύτερα νούμερα από τα δικαιώματα των κρατουμένων στα σωφρονιστικά ιδρύματα και που το γήπεδο μιας ομάδα γίνεται εθνικόν ζήτημα που χρήζει νομοσχεδίου;

Θελω και χειροπεδες και μαστιγια και καμερες και τσοντες

-Γρηγορα υπουργε μου ετοιμασε τροπολογια για ενταξη της αστυνομιας στα βαρεα και ανθιυγιεινα!
-Τι λες παιδί μου, η αστυνομια ειναι ήδη στα ΒΑ.
-Ευτυχως, υπουργε μου γιατι μου εφυγε ενα βαρος.

Βλεπετε; Η εξουσια προασπιζει τα δικαιωματα των τεκνων της και των υπαλληλων της με ιδιαίτερη αγάπη στα όργανα της τάξης. Δεν είναι άλλωστε κρυφο, το πόσο κουραστικό είναι να αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητά σου μιάσματα και καθαρματα της κοινωνίας, βιαστες, δολοφονους, νταβαντζήδες, πουτάνες, πόσο μάλλον όταν το καθήκον σε σπρώχνει με κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας να αναγκαστείς να συλλάβεις τέτοια άτομα του υποκόσμου με επιχειρήσεις [οι γνωστές σκούπες].

Και επειδή δε θεωρώ εαυτόν ικανό να αναπαραστήσει τα βάθη στα οποία αναγκάστηκαν οι συνάνθρωποι μας να φτάσουν για να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο ιδού:

Κλαψε κλαψε κλαψε κι εσυ

Το δακρυ κορομηλο χτες στο επηνειο της Αθηνας οπου αναμεσα στα στιβαρα μπρατσα των Κρητικων το ΠαΣοΚ εδειξε την ευαισθητη πλευρα του μεσω του Προεδρου George Papandreou που μετα τις δηλωσεις εμπηξε τα κλαματα – γοερά και με λυγμους – για τα χαμενα λαχανα και ενδεχομενως τα παραπουλια. Προσπαθώντας να διατηρησει ενα αγερωχο και αντρικο προφιλ ισχυριστηκε πως τα δακρυα που κυλησαν στα ματια του ειναι αποτελεσμα ουχι των κρεμμυδιων που ειχαν κοπει εκει σε μια αποπειρα για fast τσιμπουσι και μεζε και τσικουδια αλλα του χημικου πολεμου που διεξηγαγαν οι αστυνομικες δυναμεις (ΜΑΤ) σε προσπαθεια τους να καταστειλουν τους επικινδυνα με τσαπες, τσουγγρανες, τρακτερ, μαντηλες και κουμπουρια οπλισμενους τραμπουκους Κρητικους που ηρθαν να δειρουν τον κ. Μαρκογιαννακη γιατι τους εφτυσε οταν εδινε τα bonus. Με κυριο οπλο τα δακρυγοννα εγινε ο περιορισμος τους στο Λιμανι – τετοιο ζηλο για καταστολη, ουτε στους οπαδους του Ολυμπιακου – οπου και παρεμειναν μεχρι που αποφασισανα να την κανουν και μπηκαν στα πλοια απο οπου ΞΑΝΑΒΓΗΚΑΝ αμεσα γιατι ο υπουργος ξαναρχισε την παπαρολογια. Anyway, ο Προεδρος παρα τις υπερανθρωπες προσπαθειες που κατεβαλε για να διατηρησει την ψυχραιμια του δεν αντεξε απο την πολυ συγκινηση και (τ)ελειωσε στο κλαμα – οποιαδηποτε ομοιοτητα με κροκοδειλο δεν εχει καμμια σχεση με την πραγματικοτητα - με αποτελεσμα συναδελφοι, ομοϊδεατες, συντροφοι και φυσικα δημοσιογραφοι να κρεμασουν κουδουνια στην πολιτικη ηγεσια γιατι, λεει, δεν τον υποδεχθηκαν σαν θεο του Ολυμπου. Απαντηση βεβαια δεν πηραν γιατι το μειζον ζητημα δεν ηταν ποτε ο Γιωργακης αλλα οι αγροτες που ψωμολησανε και ενω εκαναν ολοκληρη εκστρατεια το μονο που πετυχαν ηταν ενα boost στη δημοσια εικονα του Γιωργου Παπανδρέου, ο οποίος πες με τρελη αλλά, πολυ ζιβαγκο, ποδηλατο, αγροτια και κουτουκι δεν την εχει δει;

Αφου το βλέπεις βρε αγορι μου, δεν το χεις. Τι την παλευεις; Θες παλι να χεις κανα ατυχημα και να 'χουμε παλι κλάμματα;

Stay in Ekali and let the other kids play God. It's their turn, just wait for yours-I' m afraid.