Ιππότες της ασφάλτου...

Επί εποχές Michael Night όταν όοοοολοι είχαν για πρότυπο τον David Hasselhoff και όοοοολες περίμεναν τον δικό τους James Bond -σε κουρσάρα εννοείται- το να αλλάξεις ένα λάστιχο για τις περί ων ο λόγος δεσποινίδες in distress ήταν η στάνταρ έκφραση ιπποτισμού και στάνταρ σου εξασφάλιζε τηλεφωνάκιν για καφέ στα καπάκια...

Εν έτοι 2008, που ιπποτισμός είναι να περιμένεις διακριτικά τον κόσμο να βγει από το μετρό αντί να σκίζεσαι για να προλάβεις θέση like there's no tomorrow το να αλλάζεις λάστιχο σε άγνωστες χαζογκομενίτσες στο δρόμο αγγίζει τα όρια του ρομαντικού. Άσε που σου δίνει το πρότυπο του άντρα "του σωστού του μπρόστυχου που πιάνουν τα χέρια του". Ειδικά αν πρόκειται για Παγκράτι με ντάλα ήλιο, διακινδυνεύεις τη ζωή σου ανάμεσα στις τρελές πορείες του λεωφοριατζήδων με μεικτή ασφάλεια και deliveraδων που δεν προλαβαίνουν ούτε να- θου κύριε, φυλακεί τω στοματί μου-ανάρπαστος θα γίνεις φίλε μου καλέ και Ιππότη.

μείων μία(-) ρόδα...

Αναπολώντας πάλαι ποτέ εποχές με άρωμα ροδάκινο διαπιστώνω μετά λύπης μου πως έχουμε φτάσει σε νέο επίπεδο ισότητας. Κοινώς,τσάμπα μάγκες και γκόμενες/πρώην νοικοκυρές σε απόγνωση καθώς βλέπουν συζύγους, φίλους και περαστικούς να αποστρέφουν πλήρως το βλέμμα από το κλασσικό μοντέλο άντρα τύπου σκάσε μωρή μη φας καμμιά ξανάστροφη, εγώ κ(λ)άνω κουμάντο εδώ μέσα-όποιος μιλήσει του την άναψα[κατάλοιπο της γράφουσας από χιλιάδες ώρες λειωσίματος σε γνωστό ελληνικό σήριαλ] και να εναρμονίζονται πλήρως με τη φράση "λες να πονέσω;".

Όχι αγάπη μου, δε θα το αφήσουμε να περάσει έτσι. Πάντα υπάρχει μια μικρή ελπίδα στον ορίζοντα. Λέγεται Γιώργος και είναι ο knight in the shiny armour. Αλλάζει λάστιχα για την πλάκα του άπαξ και δει γκομενάκια σε φάση "μου έσκασε το λάστιχο και δεν ξέρω τι είναι το βουλκανιζατέρ" ενώ ταυτόχρονα δίνει μαθήματα ρομαντισμού. Δεν είναι γλοιώδης αλλά με ευκολία άξια διθυράμβων θα σε απαλλάξει από το γράσο, τη μαυρίλα και την ενοχλητική πρώην ρόδα σε χρόνο dt αφήνοντας τους άλλους τράγους αυτού του κόσμου να κοιτούν απορήμενοι και να διατηρούν τα κρινοδάχτυλά τους μακρυά από τον κόσμο των μηχανών.

Hail to the hero, λοιπόν.

Ρε, μπας και υπάρχουν ακόμα άντρες;



Στο Παγκράτι;