...and in the past...
Το παρόν κείμενο αποτελεί φόρο τιμής στην πολυαγαπημένη και ιδιαιτέρως γνωστή αδερφή ψυχή, τα κατ'αιώνες ορθά λεγόμενά της και κυρίως την αποτυχία μου να αναγνωρίσω εξ αρχής τη σοφία στις προτροπές και συμβουλές της.
Πάντα οι καταστάσεις με προλαμβάνουν. Όχι, γιατί αποτυγχάνω να τις δω και να τις αναγνωρίσω εγκαίρως, σίγουρα όχι. Περισσότερο έχει να κάνει με την αέναη παιδικότητα της φύσης μου και τη αστείρευτη επιμονή μου στα επιθυμητά αποτελέσματα - είτε αυτά έρχονται, είτε όχι. Συνεπώς, όταν μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα και επιταγές δήθεν ακούσιες αλλά εξόφθαλμα εκούσιες έρχομαι σε επαφή με την πραγματικότητα, όπως με κοιτά αυτή και όχι όπως την έχω φτιάξει εγώ στο συννεφάκι μου και στο παράλληλο εγώ μου, εκνευρίζομαι.
Κι όταν εκνευρίζομαι χτυπάω Σι ύφεση.
Δημιουργικότατη νότα δε διαφωνώ, αλλά ο χείμαρρος που δημιουργεί παράλληλα παραπέμπει σε τυφώνα. Και τυφλώνα.
Όταν εκνευρίζομαι δεν παίζω και είναι λίγες οι φορές που δεν παίζω συνειδητά.
Επιστρεφοντας πίσω στην αδερφή θυμάμαι καθαρά τις αποφάσεις που ερμηνεύουν το γιατί κάποια πράγματα πρέπει να αποτελούν τμήμα των αναμνήσεων΄επειδή δεν είναι αρκετά για να γεμίσουν το σήμερα αφού ήδη έπαιξαν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του εγώ στο χθες. Επιτελώντας το ρόλο τους, οφείλουν να γκριζάρουν αποσυρώμενοι στο background και να μην επισκιάζουν τις καταστάσεις του σήμερα ώστε να μην επηρεάζουν τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το αύριο. Ο χρόνος δεν κινείται κυκλικά, αλλά ευθεία. Η αναμόχλευση του παρελθόντος προκαλεί μόνο διατάραξη της σειράς των πραγμάτων και συγκρατεί τον άνθρωπο από την πρόοδο.
He who does not know his past is a fool.
He who keeps on living it is a loser.
And I am neither.
Rest in peace figures of the past, for I no longer need you.
I only need to remember you. In order to evaluate you.
Αντίο.
Πάντα οι καταστάσεις με προλαμβάνουν. Όχι, γιατί αποτυγχάνω να τις δω και να τις αναγνωρίσω εγκαίρως, σίγουρα όχι. Περισσότερο έχει να κάνει με την αέναη παιδικότητα της φύσης μου και τη αστείρευτη επιμονή μου στα επιθυμητά αποτελέσματα - είτε αυτά έρχονται, είτε όχι. Συνεπώς, όταν μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα και επιταγές δήθεν ακούσιες αλλά εξόφθαλμα εκούσιες έρχομαι σε επαφή με την πραγματικότητα, όπως με κοιτά αυτή και όχι όπως την έχω φτιάξει εγώ στο συννεφάκι μου και στο παράλληλο εγώ μου, εκνευρίζομαι.
Κι όταν εκνευρίζομαι χτυπάω Σι ύφεση.
Δημιουργικότατη νότα δε διαφωνώ, αλλά ο χείμαρρος που δημιουργεί παράλληλα παραπέμπει σε τυφώνα. Και τυφλώνα.
Όταν εκνευρίζομαι δεν παίζω και είναι λίγες οι φορές που δεν παίζω συνειδητά.
Επιστρεφοντας πίσω στην αδερφή θυμάμαι καθαρά τις αποφάσεις που ερμηνεύουν το γιατί κάποια πράγματα πρέπει να αποτελούν τμήμα των αναμνήσεων΄επειδή δεν είναι αρκετά για να γεμίσουν το σήμερα αφού ήδη έπαιξαν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του εγώ στο χθες. Επιτελώντας το ρόλο τους, οφείλουν να γκριζάρουν αποσυρώμενοι στο background και να μην επισκιάζουν τις καταστάσεις του σήμερα ώστε να μην επηρεάζουν τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το αύριο. Ο χρόνος δεν κινείται κυκλικά, αλλά ευθεία. Η αναμόχλευση του παρελθόντος προκαλεί μόνο διατάραξη της σειράς των πραγμάτων και συγκρατεί τον άνθρωπο από την πρόοδο.
He who does not know his past is a fool.
He who keeps on living it is a loser.
And I am neither.
Rest in peace figures of the past, for I no longer need you.
I only need to remember you. In order to evaluate you.
Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου