Who needs life when there's Gossip Girl

Είναι πλέον επίσημο πάσχω από couch potato syndrom σε συνδυασμό με εθισμό στα high society drama soapoperas. Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει πρόβλημα απο την εποχή του αθάνατου και πρωτοπόρου "THE O.C." το οποίο έβλεπα ανελλειπώς τα Σαββατοκύριακα στο Star, στο λαπτοπ μου ενώ όλοι νόμιζαν πως διαβάζω, στο dvd χωρίς φαϊ και νερό σε ολονύχτιες προβολές ενώ με περίμενε κόσμος. Άξιος διάδοχος το G.G. με έχει καθηλώσει στο κομπιούτερ ώρες ατέλειωτες σε βαθμό που νομίζω πως μάλλον απέκτησα μυωπία ενώ περιμένω καρτερικά τις επιληπτικές κρίσεις από την έλλειψη ύπνου και την υπέρμετρη έκθεση σε ακτινοβολία. Το διάβασμα φυσικά ανύπαρκτο όπως και άλλες απαραίτητες καταστάσεις.

Δεν ξέρω αν φταίει η Prada, η Gucci και ο Αrmani ή αν είναι Park Avenue, οι ιντριγκες αλα Liaisons Dangeureuses και οι υπερκόμματοι με τις απιστευτες νευρώσεις που θα έκαναν το Φώσκολο και το Woody Allen να κλαίνε για τα περασμένα μεγαλεία, αλλά αυτή η νέα- για τα ελληνικά δεδομένα-σειρά μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό και το βλέμμα στραμμένο στο τι επιφυλάσσει η ζωή στους WASP φίλους μας.

Πώς το πες Μαριάννα; Νοσταλγησες Νέα Υόρκη και Ralph Lauren;

Δεν κρατιόμαστε για τη συνέχεια. Άλλωστε, η ζωή τους είναι μααααάλλον σε διαφορετική προοπτική από τη δική μας.


ΥΓ: Αν ξαναδώ τη Lilly Van der Woodsen με Birkin σε ακόμα ένα διαφορετικό χρώμα και μέγεθος θα πέσω από Empire State Building.