Ο κύκλος ζωής

Κάθε μέρα διαπιστώνω πως ο πατέρας μου υπήρξε ένας σοφότατος άνδρας και συνεπώς υποθέτω πως ένα μέρος της σοφίας του πέρασε και σε μένα...

Ο πατέρας μου λοιπόν όσο ήμουν μικρή και εξέφραζα γεμάτη αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση πως μία ειναι η μουσική για μένα (σσ rock) και πως ως συνειδητοποιημένο νέο άτομο, πάντα πιο ώριμο από τη γλυκιά ηλικία των 10 ετών, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξω προτιμήσεις μου απηύθυνε την εξής ρήση:

"Οι προτιμήσεις στο θέμα της μουσικής, αφού αυτό βρίσκεται επί τάπητος, διαφοροποιούνται ανά ηλικιακή κλάση και αντιπροσωπεύουν το αντίστοιχο state of mind."

Φυσικά, επηρεασμένη απο τα x-files και το περιφήμο "the truth is out there" δεν πίστεψα λέξη από όσα άκουσα και τήρησα απλά σιγήν ιχθύος μη σου πω και ιχθυοκαλλιέργειας.

Τα χρόνια πέρασαν και πατέρας μου δεν είναι πια εδώ. Όμως η ρήση του επιβεβαιώθηκε.

Η εφηβεία μου αν και όχι ιδιαίτερα εξωφρενική χαρακτηρίστηκε από μια rock, συγκεκριμένα post alternative, διάθεση, η οποία μεταλλάχθηκε σε clubονι και galea και ψώνια και τα ρέστα στην post-teen επόχη που με τη σειρά της επισφραγίσθηκε από τα ακούσματα της λαϊκής νομενκλατούρας σε όλο της το μεγαλείο. Αναφέρομαι φυσικά σε grands ονόματα της ελληνικής λαϊκης σκηνής όπως Βανδή, Βίσση, Μαζώ, Σφακά και... καταλαβες φαντάζομαι φίλε αναγνώστη. Σήμερα, εν τέλει μάλλον θυσιάζω ερίφια και πάλι στο βωμό της rock με ολίγη περισσότερη εγκράτεια στο στυλ όμως....

Κάπου πρέπει να μπουν και αυτά τα καημένα τα DG. Ακόμα και αν είναι το mg στη Μαβίλη...