Πίσω από το κρύο σε καλοκαιρινό φόντο

Περπατώντας στην Αθήνα- τη μεγάλη πόλη που λέει και το τραγούδι- η ματιά μας wanders around, πάντα μα πάντα υπάρχει να δεις και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όμως μερικές φορές το πιο ενδιαφέρον σημείο να κοιτάξεις είναι πάνω, όχι οπουδήποτε πάνω. Όχι στον ουρανό που ξεπροβάλλει ακόμα ευθεία πάνω, όχι στα φανάρια που αναβοσβήνουν και δίνουν σήματα ή και ναι. Το πιο ενδιαφέρον σημείο είναι κάπου εκεί ανάμεσα, στα παράθυρα, στα σκοτεινά παράθυρα και στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Άσχημο θέαμα, πολύ άσχημο, προσβάλλει όσο τίποτα την αισθητική μας αυτό το γκριζομπεζ βρώμικο γεμάτο κουτσουλιές ή απλά αδιάφορο σημείο, λες που είναι οι βίλλες της Φιλοθέης,της Γλυφάδας, της Βάρκιζας; Τι μπορεί να βρίσκεται εκεί πίσω πέρα από αδιάφορες, γερασμένες ψυχές που σίγουρα διατηρούν μούχλα δεκαετιών κυριολεκτικά και μεταφορικά; Μπεζ τοίχοι και πράσινες τέντες με ηχητικό χαλί κάποιο ντεμί λαϊκό άσμα όπως Στανίση, Μαζωνάκης, Ρέμος ή κάτι τέτοιο που δίνει την αίσθηση στον ακροατή που το επιλέγει πόσο γραμμένο γι'αυτόν είναι, πόσο γαμάτος είναι ο ίδιος, πόσο μοναδικός και πόσο μόνος, πόσο γαμάτος πάλι, πόσο ελιτιστής, πόσο "Αρχηγός" και πόσο "θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε". Αυτά για τον έναν, τον μόνο, τον άνθρωπο σκέτο, χωρίς ταίρι. Όμως κάπου κάπου σ'αυτά τα ίδια παράθυρα, σ'αυτές τις ίδιες από δεκαετιών τέντες, σ'αυτά τα βρώμικα μπαλκόνια, σ'αυτήν την απαράδεκτη αισθητική ή μάλλον πίσω από αυτά κρύβονται συχνά, μα πολύ συχνά, έρωτες.

Έρωτες που μπορεί να μη μυρίζουν gucci by gucci, να μη φοράνε calvin klein και D&G εσώρουχα, που μπορεί να παίρνουν λεωφορείο και να μη μιλούν αγγλικά κτλ. Έρωτες που μυρίζουν τηγανίλα, που μυρίζουν μουσακά, που έχουν την κούραση στιγματισμένη στα μάτια τους και στα μπυροκοίλια τους. Υπάρχουν όμως, είναι εκεί, μπροστά μας, πίσω μας, δίπλα μας. Είναι οι έρωτες που μπορεί απλά να συμπαθιούνται, μπορεί να είναι "κωλόβλαχοι" και να μένουν στα πατήσια και να μην έχουν ταξιδέψει, αλλά ακόμα να ζουν σα στη δεκαετία του '50. Να βλέπουν Λάμψη και κάτι ψήνεται, να γελούν με τον Μάρκο Σεφερλή και να φορούν "νυχτικιές" από τη λαϊκή.

Όμως αυτοί, αυτοί οι πολλοί, ζουν και ερωτεύονται. Και μπορεί να βλέπουν ό,τι χιπστερ κυκλοφορεί και να το ζηλεύουν, ομώς ζουν κι αυτοί. Και ερωτεύονται. Ερωτεύονται κι άλλους ανθρώπους γύρω τους. Κι εσύ που διαβάζεις τώρα μπορεί να ζεις στη μιζέρια σου που δεν πήγες για ψώνια γιατι πάλι δεν έχεις λεφτά, ομώς αυτοί ζουν και ερωτεύονται δίπλα σου. Πίσω από αυτά τα παράθυρα υπάρχουν ζευγάρια. Ζευγάρια ερωτευμένα. Πολλά δε, και ευτυχισμένα. Που μέσα σ'αυτή τη μιζέρια βρήκαν ο ένας τον άλλο. Ή μάλλον πιο σωστά, έφτιαξαν ο ένας τον άλλο. Έφτιαξαν. Γιατί τελικά κανείς δεν αλλάζει κανέναν μας. Τους φτιάχνουμε, μας φτιάχνουν και μετά ζούμε. Δίπλα μας άνθρωποι ερωτεύονται, πίσω από βρώμικα παράθυρα κοιμούνται αγκαλιά στον καναπέ ιδρωμένοι, κάνουν σεξ, χαμογελούν ο ένας στον άλλον, μεγαλώνουν παιδιά (και σκυλιά), φιλιούνται, μιλούν, πίνουν, σκέφτονται. Πίσω από τη μιζέρια του γκρι τοίχου υπάρχει έρωτας.

Υπάρχει έρωτας. Όμορφος, άσχημος, νέος, γέρος, πλούσιος, φτωχός, gay, straight. Υπάρχει έρωτας.

Κι εμείς, απλά βλέπουμε μέχρι το γκρι του παραθύρου.

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΛΙΚΑ;

Τι κάνεις τελικά;

Ε;

Κάνεις αυτό που σ'αρέσει;

Ε;

Ζεις;

Ε;

Ή μήπως απλά επιβιώνεις;

Κάθε μέρα κάνουμε λίστες. Βάζουμε μικρούς καθημερινούς στόχους. Είτε τους ικανοποιούμε ή δεν τους ικανοποιούμε, δεν έχει σημασία. Εμείς τους βάζουμε. Και μετά -μάντεψε- δεν τους ικανοποιούμε. Κι εκεί έρχεται η συνειδητοποίηση.

Ποιος είμαι; Τι κάνω; Μήπως τελικά έχει δίκιο η μάνα μου; Μήπως είμαι τελικά άχρηστος; Μήπως έχω ζήσει πολύ χαλαρά τελικά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα;

Αλλά και πάλι... Θέλω να κάνω κάτι; Ή να μείνω για πάντα ένας άχρηστος άνθρωπος.

Δε νιώθεις κι εσύ κάτι να σου πνίγει το λαιμό τώρα; Ότι να... Βλακείες κάνω. Με βλακείες ασχολούμαι.

Ή μάλλον δεν ασχολούμαι. Είμαι κρυμμένος. Από τον κόσμο κρυμμένος. Και είμαι μόλις 25. Περιμένω να πεθάνω.

Ναι, περιμένω να πεθάνω βλέποντας ταινία. Έτσι έχει γίνει η ζωή μας. Μια απέραντη ατελείωτη ταινία, σαν του Αγγελόπουλου. Που απλά περιμένεις να πεθάνεις. Μην κάνοντας τίποτα. Μη όντας τίποτα. Και οδεύοντας στο τίποτα. Και χωρίς να παίζεις στην ταινια.

Χωρίς να παίζεις.

Σταμάτα.

Σταμάτα.

Σταμάτα.

Όχι. Κάνε μια αρχή. ΚΆΝΕ ΜΙΑ ΑΡΧΗ. Σε παρακαλώ.

Κάνε κάτι.

Βάλε ένα στόχο. Μόνο έναν κι ας είναι μικρούλης. Αλλά κάνε το. Κι ας είναι μικρό.

Προχώρα

14 Φλεβάρη

Ίσως το ύφος του κειμένου που θα ακολουθήσει να είναι λίγο διαφεροτικό, ίσως να είναι λίγο γλυκανάλατο, ίσως και λίγο λάθος για ένα σοβαρό άτομο. Πφφ, σοβαρό άτομο...

Γιατί τα σοβαρά άτομα δεν πέφτουν στα πατώμα; Δεν αγαπάνε; Δεν πονάνε; Ξέρω πως δεν μπορεί, δε γίνεται να μιλάμε ΣΥΝΕΧΕΙΑ για γκομενικά... Εγώ κι αν το ξέρω. Είναι στιγμές που με κουράζουν όλοι τόσο πολύ που δεν ξέρω από που να φύγω. Όλοι μας και κυρίως οι πιο ανασφαλείς, θέλουμε να γινόμαστε το κέντρο του κόσμου. Ναι αλλά εγώ πια αυτό δεν το μπορώ. Εμένα πια αυτό με κούρασε. Και μάλιστα πολύ. Μια καλή μου φίλη σε μια από αυτές τις συζητήσεις που κάνεις έτσι απλά για να τις κάνεις μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. "Δε θα γίνεις εσύ ο ψυχολόγος κανενός.", μου είπε. Κι έτσι είναι. Δεν υπάρχει πια χρόνος. Δεν έχω χρόνο για κανέναν, ούτε φίλο ούτε γκόμενο να γίνω δορυφόρος του. Νο more. Ευχαριστώ δε θα πάρω. Δεν έχω άλλο χρόνο να παίζω τον κομπάρσο σε κανενός την ταινία, έχω τη δική μου να ασχοληθώ. Τη δική μου που πρωταγωνιστώ. Μα να μην ακούει κανείς όμως;;;

Να λέω πως δε θέλω να μιλήσω, πως με πονάει και να γίνονται ΌΛΟΙ -φίλοι, γνωστοί και εχθροί- κοινωνοί στην ίδια κατάσταση; Όλοι να θέλουν να γίνουν ο κολλητός Του -του γκόμενου- κι όταν δε θέλουν να μου λένε για τα δικά τους προβλήματα; ΩΠΑ. ΜΠΑΣΤΑ. ΣΤΟΠ. Κάπου εδώ μπαίνει κι η δική μου ζωή, η δική μου προσωπικότητα, τα δικά μου προβλήματα. Δεν μπορώ άλλο. Τώρα ήρθε η ώρα για μένα. Και για κανέναν άλλο.

Είμαι 22 στα 23. Έχω περάσει τη φάση που υπάρχει κάποιος με ανάγκη για αυλή. Δεν μπορώ να αναλώνομαι πια σε τέτοια ζητήματα. God, δε με νοιάζει άλλο ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΛΛΟ. ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΠΛΗΡΩΣ!!!!!! ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΚΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ!!!!

Είναι πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα για μένα. Μου αρέσεις, με γοητεύεις, με γοητεύει η ποιότητά σου, η παιδεία σου, η μόρφωσή σου, η ανάγκη σου για μοναξιά. Με γοητεύει που έχεις χτίσει ένα περίβλημα μπουρδολογίας γύρω σου που μόνο μπορώ να φανταστώ τι υπάρχει εκεί από κάτω. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα... Μπορεί να υπάρχει κι ο πιο υπέροχος ψυχισμός. Δεν ξέρω. Ξέρω πως θέλω να σε μάθω. Και θέλω να σου τα πω όλα αυτά. Ω, πόσο πολύ θέλω να σου τα πω. Ποιος ξέρει πόσες φορές έχουν γραφτεί όλα αυτά που λέω και σκέφτομαι; Για πόσους; Για σένα; Πόσες γυναίκες σε έχουν ερωτευτεί κι έχουν τρελαθεί; Ακούω το γράμμα του Πάριου. Σου γράφω ένα γράμμα για να μιλήσω έτσι λίγο μαζί σου. Τόσο απλά; Τόσο απλά. Γιατί δε με αφήνεις να σε ακουμπήσω. Δε με αφήνεις να σε αγγίξω. Και πώς να το κάνω. Αφού δεν μπορώ καν να σου μιλήσω. Αισθάνομαι τόσο μα τόσο παιδί μπροστά σου. Και πρέπει να ΜΗΝ είμαι τόσο παιδί. Μα είμαι; Μα είμαι. Στην ψυχή; Τι σημασία έχει; Ποιος νοιάζεται; Εγώ; Εγώ.

Εγώ νοιάζομαι. Για σένα. Για μένα; Εσύ; Εγώ; Εγώ; Εγώ; Θα διερωτόμαι για καιρό. Δεν μπορώ. Θέλω να σου μιλήσω. Αλλά και τι να σου πω; Πως σ'αγαπώ; Πως σ'αγαπώ.

Μπορώ να σ'αγαπώ; Μπορώ; Θα διερωτόμαι για καιρό. Και για πόσο καιρό θα σ'αγαπώ; Για πόσο καιρό θα πολεμάω για ένα πουκάμισο αδειανό; Πόσο θέλω να με ακούσεις; Να με δεις; Να με ΔΕΙΣ. Εμένα. Μόνο έμενα. Κανέναν άλλο. Καμμία μαθητεία, καμμία φιλία, καμμία παρέα, καμμία δουλειά, καμμία κοινωνία. Εμένα. Μόνο εμένα. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ.

Γιατί εγώ κοιτάζω μόνο εσένα. Το βασανισμένο δανδή που ψάχνει την ευτυχία και τη διασκέδαση εφήμερα.Αναζητά τη χαρά εξαργυρώνοντας τα γραμμάτια των ετών μη δίνοντας σημασία μη δίνοντας τίποτα πίσω. Άραγε, ΕΣΥ μπορείς να δεις ΕΜΕΝΑ;

Άραγε, μπορείς να με αγαπήσεις όσο εγώ. Δε θέλω πια δυο φιλιά σου κι ένα χάδι. Θέλω την καρδιά σου. Με τα κλειδιά της. Θέλω να μου τα δώσεις. Μαζί και τα δυο φιλιά. Θέλω να σε αγαπάω με όλη μου τη δύναμη κι εσύ να γίνεις το οχυρό μου. Το σκάφος μου. Το σπίτι μου. Ο άντρας κι ο πατέρας. Ο έρωτας. Ο απόλυτος.

Άραγε, μπορείς; Μπορείς να τα δεις όλα αυτά; Μπορείς να τα ακούσεις; Μπορείς να αφουγκραστείς; Μπορείς να με αγγίξεις;

Όψιμα σενάρια και σεμινάρια

Λοιπόν, το να βλέπεις είναι μεγάλη υπόθεση. Και δεν εννοώ βέβαια την όραση- μία εκ των πέντε βασικών αισθήσεων, this goes without saying- αλλά για την όραση πίσω από τις λέξεις- ναι τη γνωστή καταγωγή του Αλέξη.

Όταν βλέπεις καθαρά ή ακόμα κι όταν προσπαθείς να δεις, αλλά έχεις διαπιστώσει τη δυσλειτουργία του να μην μπορείς να διακρίνεις τη λύση μιας προβληματικής κατάστασης πόσο μάλλον την ίδια την κατάσταση , τότε μπορείς να κάνεις μια λειτουργία, μια προσευχή, μια λειτανεία, ένα κάτι βρε παιδί μου γιατί ίσως για πρώτη φόρα εν προκειμένω είσαι στο μεταίχμιο της νίκης από την αποτυχία. Κοινώς, όταν αρχίζεις και ξαναβλέπεις η ανακούφιση που σου δίνεται στην έξοδο από τη λούμπα είναι οργασμική.

Κλασσικά τσιτάτα παίζουν εδώ του στυλ "θα πέσεις, θα σηκωθείς"και τα παρεμφερή που ομολογώ ότι απευθύνονται κατ'αρχήν σε μη βλέποντας και δευτερον σε μίζερους που καθόλου δε μ'αρέσουν. Αηδίες. Πέσε, σήκω, ξαναπέσε. Και τι μας νοιάζει;

Anyway, συνεχίζοντας το παραλήρημα-που μόνο παραλήρημα δεν είναι- όταν επανέρχεται σταδιακά η όρασή σου έχεις πάντα την τάση να παρατηρείς τα κακώς κείμενα και αναρώτιεσαι προφανώς γιατί υπάρχουν στη ζωή σου. Μια απάντηση είναι γιατί το επέτρεψες. Μια άλλη είναι γιατί "και μένα τι με νοιάζει έχω άλλα προβλήματα". Μια τρίτη και πιο πετυχημένη - ηαπάντηση- αναφέρει τα εξής: "Διέγραψε τα κακώς κείμενα γιατί κανείς δε θα το κάνει για σένα. Βγάλε απ'τη ζωή σου αυτά που πια δεν ταιριάζουν όσο κι αν θέλουν να είναι εκεί, γιατί αν θες να βλέπεις μακρυά, αλλά και κοντά, δεν μπορείς να έχεις εμπόδια στο πεδίο της όρασης σου. Τα εμπόδια που δημιουργούνται στο δρόμο έχουν βάρος κι όσο θα τρέχεις τόσο θα κουράζεσαι κι όταν θα κουραστείς θα ξαναπέσεις στο σκοτάδι. Και δε θες."

Οπότε, new plan everybody! Ξεπεράστε τα εμπόδια που σας ενοχλούν για να μπορέσετε να δείτε τι έχει και παρακάτω. Κανείς δε θα σας βγάλει από τη δύσκολη θέση, μόνο η πάρτη σας.

Αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ! Το ότι ξεπέρασες ένα εμπόδιο δε σημαίνει ότι το ξέχασες γιατί οι γύροι είναι και στην ευθεία και στον κύκλο. Πάντα να θυμάσαι τι ξεπέρασες γιατί τελικά το παρελθόν σου είναι η μοναδική προσωπική σου παρακαταθήκη. Όσο το ξεχνάς τόσο επαναλαμβάνεται. Όσο δεν το σέβεσαι τόσο δε σέβεσαι τις προσωπικές σου επιλογές. Όποτε, τίμα το και προχώρα παρακάτω.

Οι εικόνες που σου έμειναν σκιές δε σε επηρεάζουν. Οι εικόνες που σου κρύβουν το φως, όμως;

Ξημερώνει. Νέο φως.

Αυτό δεν είναι κόμμα, είναι ενυδρειο

Όλα κι όλα, απ'όλα έχουμε. Καρχαρίες, μεγαλοκαρχαρίες, ροφούς, μικρά ψάρια, σουπιές, χέλια, δυο-τρεις γλώσσες και- κυρίως- δελφίνια. Χαμός γίνεται από αυτό το τελευταίο είδος, μιλάμε για κοπάδια ολόκληρα.

Μπροστά πάει ο αρχηγός κι από πίσω ακολουθούν κατά φθίνουσα σειρά οι γνωστοί σε όλους δελφίνοι, ο καθένας μόνος του βέβαια - ο συνασπισμός ειναι τζιζ λέξη για την παραταξη από τότε που την υιοθέτησε ο ΣΥΝ - Ντόρα, Γιώργος, Δημήτρης, Αντώνης... Κι ενώ η πρώτη με το δεύτερο έχουν ξεσκιστεί στη συνομωσιολογία[τις βυζαντινες κλιμακες τις παιζουν στα δαχτυλα πλεον] ο τρίτος ζει στην κοσμάρα του και ο τεταρτος τολμά[ο σώζων εαυτόν σωθείτω παρακαλώ] να αγγίξει το ρομαντικό θέμα της ιδεολογίας και του συντηρητικού κέντρου, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκινήσει κάτι που δεν κατορθώνει ούτε με την 70χρονη κολλημένη με το γαλάζιο μέχρι το κόκκαλο γιαγιά μου, ενώ ταυτόχρονα οι υπόλοιποι δελφίνοι του κάνουν μποϋκοτάζ με την ηχηρή απουσία τους.

Κοινώς, δεν έχουν αφήσει κάγκελο για κάγκελο. Αλλά και γιατί να αφήσουν; Τόσα παπαγαλάκια, τόσα κάγκελα , μου θέλει κι ο Γιωργάκης τηλεdebate- ξέρεις αναγνώστη μου να πουμε για τα γνωστα μείζονα θέματα βλ. eurovision, σουπερλιγκα, πώς θα ξανα-αλλάξουμε την παιδεία, πώς θα ξανα-αλλάξουμε την υγεία, ποιος είχε πιο έξυπνο μπαμπά/παππού/θείο/σκυλο/γατα/ποδήλατο/κτλ- για να μη μείνει σε κανέναν κάγκελο πόσο μάλλον σε αυτούς που ανήκουν κατα κόρον και δικαιωματικά.

Α, έχουμε και τα εγκαίνια του μουσείου και έχουμε και τρελη Α-list καλεσμένους που πιθανότατα θα μας απαντήσουν δεόντως δεδομένου ότι έχουμε 2 χρόνια το μουσείο κλειστό, και 6 μήνες το μετρό αεροδρομίου νεκρό σε μια χώρα με βασικό εξάγημο προϊόν τον τουρισμό! Τα εγκαίνια φυσικά θα κάνει ο προαναφερθής Αντώνιος. [ΑΚΟΥ 5 ΕΥΡΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΣ ΔΕΝ ΠΑΣ ΣΤΗ ΒΙΣΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ].
Ευτυχώς, ο ροφός την έκανε με τον προηγούμενο ανασχηματισμό από το υπουργείο πιθανότατα με το εξπρές του μεσονυχτίου. Τώρα σε καμμιά πρεμιέρα Μεγάρου να το δεις κι αν.

Και ενώ γίνεται της κολάσεως με τη σκανδαλοθηρία και παράλληλα αναρωτιέσαι πού είναι ο αρχηγός τσουπ να σου σου ξεπετάγεται κι ένας Χριστοφοράκος να έχει αποχωρησει και να σου λέει "Παίξε τώρα μόνος σου, μπάι μπάι, πάω για τρέλες στις Σεϋχέλες." εσύ αναρωτιέσαι μήπως τελικά έχει βρωμίσει το ψάρι και έχεις μπερδευτεί από τα "θαλασσιά" σκάνδαλα;

Αλλά κι εσύ δεν είσαι καλύτερος αναγνώστη μου, χρωμάτακι κόκκινο σε βλέπω ή μαλλον χρυσαφί μιας και έχεις χαρακτηριστικά χρυσόψαρου.

Ούτε καν ενυδρείο αγάπη μου, ψαραγορά το κάναμε 'δω πέρα.


[φαντάσου να μην ενστερνιζόμουν δεξιές απόψεις τι θα 'γραφα. Λαβράκια με απόχη!]

Ουφ πείνασα, αντε παμε για καμμιά τσιπουρα....

To ημερολόγιο μιας τρελογκομενας

Κεφάλαιο IV

Βedside manner

Για τους μη εξοικειωμένους με τη μητρικη της Γηραιάς Αλβιώνας, παρακαλώ κάντε την με ελαφρά.


Κάποια στιγμη στη ζωή σας ενδεχομένως να αντιμετωπίσατε την κατάσταση: "Dude, what did we do last night?" γνωστή άλλωστε και από τη γνωστή και κατα κύριο λόγο άγνωστη ταινία του Άστον Κούτσερ, γνωστού και ως (3ο παιδί) συμβίου της θελκτικής Ντέμις Μουρ.

Αδιάφορα όλα τα παραπάνω, αλλά η στιγμή υπάρχει όσο κι αν θες να την κρύψεις πονηρέ αναγνώστη. Και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ξυπνάς κάπου άγνωστα - προς στιγμήν - και μακρυά από το γλυκό σου κρεβατάκι και το γλυκό σου παπλωματάκι. Και φυσικά, το τέλειο και αγαπημένο σου πρωινάκι. Instead, ξυπνάς διπλα σε πλάτη με προβατίσιο μαλλί, κεφαλή με τάληρο και ένα κοπρόσκυλο να σου γλύφει το χέρι - το άλλο χέρι δηλαδή και όχι αυτό που κοντεύει να μαυρίσει γιατί το έτερον δέος των ζώων του συγκεκριμενου νοικοκυριού στο έχει καταπλακώσει όλο το βράδυ. Αφού λοιπόν ξυπνήσεις και διαπιστώσεις πως you are not in Kansas anymore, προσπαθείς αργά-αργά να συντονιστείς [σσ: hand eye coordination, να μαθεις να περπατας ξανα, να κρατησεις το κεφαλι σου αναμεσα στους ωμους σου χωρις να σπασει απο χθεσινοβραδινό hummering], να πας στο μπάνιο για να αποβάλλεις και την τελευταια ικμαδα tequila από το σώμα σου και φυσικά να βρεις τα καπου χαμενα και πεταμένα ρουχα σου που κυκλόφορουν σε οοοοοόλο το σπιτι, ξεκινώντας φυσικά από τα απαραίτητα [εσώρουχα] και καταλήγοντας στα ακόμα πιο απαραίτητα [παπούτσια] αν δε στα έχει φάει δηλαδη το γαμόσκυλο.

Εν τω μεταξύ, ελπίζεις πως το ετερον ήμισι έχει ξυπνήσει, είναι decent και έτοιμο να σε προϋπαντήσει με καφέ, τσάι, χυμό, σάντουιτς, κρουασάν και ένα ενδεικτικό φρεσκάρισμα μνήμης - τόσο λεκτικό, γιατί δε θυμάσαι την τύφλα σου, όσο και αναπαραστατικό, γιατί τη θυμάσαι παλαιώθεν, παλιοτσουλακι - αλλά τα γεγονότα διαφέρουν παρασάγγας από τη νοσηρή σου φαντασία.

Αφού λοιπόν δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και φας τη φρικη τυπου "όχι, δεν παίζει να είμαι εγώ αυτό το τέρας, με το μαύρο μάτι της κουκουβάγιας, το μαλλί φωλιά γλυφαδιώτικη, το σκισμένο καλσόν -στη καλύτερη- και την ανάσα που εξαϋλώνει ακόμα και την ίδια την Crest μαζί με το χαμόγελο" αποφασίζεις να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να βγεις στον προθάλαμο του έξω κόσμου με διάθεση και καρδιά αγκινάρα.

Εκει ξεκινουν οι αλλεπάλληλες κρίσεις.

Σοκ νο 1: Το χαριτωμένο σωσιβιάκι χθες, εξελίσσεται σε σημερινό μπυροκοίλι.
Σοκ νο 2: Μολις ξεκινά να σηκώνεται όχι μόνο δεν είναι ο γλυκός τρυφερό τζουτζούκος που "θυμόσουν" [λέμε τώρα] χθες βράδυ, αλλά δε σε κοιτά καν και κατευθύνεται προς το μπάνιο.
Σοκ νο 3: Γυρνώντας από το μπάνιο [και μαλλον ελπιζοντας οτι θα έχεις φύγει] διαπιστώνει πως είσαι ακόμα εκεί [όχι ότι θες να μείνεις,λέμε τώρα, αλλά ψάχνεις να βρεις τους χθεσινοχαμένους θησαυρούς σου] και ελπιζεις με βλέμμα και λαχτάρα παιδιού για την ύπαρξη καφέ στην περίμετρο. Τον οποίο και ζητάς. Τον οποίο και ΑΡΝΕΙΤΑΙ.

Ενσταση κυριε προεδρε. ΕΝΣΤΑΣΗ. Ποιος δεν εχει καφέ μεσα στο σπιτι του; Στο ελληνικό σπίτι; Έστω και μπουρδέλο να ναι καφές υπάρχει!

Για πορτοκαλάδα ούτε λόγος.

Τη βγάζεις λοιπόν με ένα ξινό γκρέυπ φρουτ που παρεπιμπτόντως μπλιαχ! καλυτερα να έπινες ξύδι.



Και φεύγεις κακήν κακώς.

Τι κι αν περίμενες το σερβιτόρο του Χιλτον με παρουσιαστικο γερμανού τσοντοσταρ και αναλογο ένδυμα;

Η τρελογκόμενα εδώ λοιπόν διδάσκει και προτρέπει:

Το σπίτι είναι άσυλο, ησυχαστήριο, εντευκτήριο, αποχωρητήριο πες το όπως θες. Με οποιοδήποτε τρόπο κι αν βρεθείς εκεί πρέπει πάντα να θυμασαι πως κι ο σκύλος ποσο μαλλον το αφεντικο του, σημαδεύουν το χωρο τους εκει κι αν δεν είσαι του σπιτιου το καλύτερο που έχεις να κανεις είναι νατην κάνεις νωρίς-νωρίς κατά προτιμηση και από τη ζωή του. Αν δεν μπορεις για λόγους ανωτέρας βίας και συγκερασμένων συναισθημάτων ενστικτωδούς και ζωώδους φύσεως το προτιμητέο είναι να αποχωρήσεις κατά τη διάρκεια του βραδιού. Όχι τιποτε άλλο, αλλά δε θα βρεις και κίνηση, άσε που το πρωινό σου θα ναι πιο πλούσιο.

Για να μη μηλίσω για τα παπουτσια τωρα.

Somethings are better left in the dark

...and in the past...

Το παρόν κείμενο αποτελεί φόρο τιμής στην πολυαγαπημένη και ιδιαιτέρως γνωστή αδερφή ψυχή, τα κατ'αιώνες ορθά λεγόμενά της και κυρίως την αποτυχία μου να αναγνωρίσω εξ αρχής τη σοφία στις προτροπές και συμβουλές της.



Πάντα οι καταστάσεις με προλαμβάνουν. Όχι, γιατί αποτυγχάνω να τις δω και να τις αναγνωρίσω εγκαίρως, σίγουρα όχι. Περισσότερο έχει να κάνει με την αέναη παιδικότητα της φύσης μου και τη αστείρευτη επιμονή μου στα επιθυμητά αποτελέσματα - είτε αυτά έρχονται, είτε όχι. Συνεπώς, όταν μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα και επιταγές δήθεν ακούσιες αλλά εξόφθαλμα εκούσιες έρχομαι σε επαφή με την πραγματικότητα, όπως με κοιτά αυτή και όχι όπως την έχω φτιάξει εγώ στο συννεφάκι μου και στο παράλληλο εγώ μου, εκνευρίζομαι.

Κι όταν εκνευρίζομαι χτυπάω Σι ύφεση.

Δημιουργικότατη νότα δε διαφωνώ, αλλά ο χείμαρρος που δημιουργεί παράλληλα παραπέμπει σε τυφώνα. Και τυφλώνα.

Όταν εκνευρίζομαι δεν παίζω και είναι λίγες οι φορές που δεν παίζω συνειδητά.

Επιστρεφοντας πίσω στην αδερφή θυμάμαι καθαρά τις αποφάσεις που ερμηνεύουν το γιατί κάποια πράγματα πρέπει να αποτελούν τμήμα των αναμνήσεων΄επειδή δεν είναι αρκετά για να γεμίσουν το σήμερα αφού ήδη έπαιξαν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του εγώ στο χθες. Επιτελώντας το ρόλο τους, οφείλουν να γκριζάρουν αποσυρώμενοι στο background και να μην επισκιάζουν τις καταστάσεις του σήμερα ώστε να μην επηρεάζουν τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το αύριο. Ο χρόνος δεν κινείται κυκλικά, αλλά ευθεία. Η αναμόχλευση του παρελθόντος προκαλεί μόνο διατάραξη της σειράς των πραγμάτων και συγκρατεί τον άνθρωπο από την πρόοδο.

He who does not know his past is a fool.

He who keeps on living it is a loser.

And I am neither.

Rest in peace figures of the past, for I no longer need you.

I only need to remember you. In order to evaluate you.

Αντίο.